اهل بیت علیهم السلام عرشیان فرش نشین صفحه 195

لَایَغشَاهُمْ نَومُ العُیُونِ ، وَلَا سَهْوُ العُقُولِ ، وَلَا فَتْرهُ الأبدَانِ ، وَلَا غَفْلَهُ النِّسیَانِ (1) .

خواب دیدگانشان را فرو نمی گیرد ، گرفتار سهو و نسیان عقول نیستند ، بدن هایشان اسیر خستگی نمی گردد و فراموشی سراغ آنان نمی آید .

پیامبران و امامان نیز چنین هستند یعنی از خطا در فکر و خواب غفلت و بیماری سهو و نسیان و انحراف در عمل و زشتی اخلاق مصونند .

قدرت ارتکاب گناه در معصوم

این طور نیست که معصوم از روی اجبار گناه نکند یعنی قادر به گناه نباشد ، قادر به گناه هست ولی گناه نمی کند و به عبارت دیگر ، صدور گناه از معصوم امتناع ذاتی ندارد یعنی عقلاً محال نیست ولی با این حال نه فکر گناه به او راه می یابد و نه گناه می کند .

در هر صورت ، ملکۀ عصمت - چه علمی و چه عملی - این گونه نیست که مقتضیات قوای انسانی را نابود سازد چون هر کدام از قوا ، اقتضایی دارد که هم می توان متعلق اقتضایش را از راه حلال فراهم کرد و هم از راه حرام ارضا نمود .

حس شنوایی خواستار آواز و آوای دلنشین و دلپذیر است ، حس بینایی از مناظر زیبا لذّت می برد و حس چشایی و لامسه و بویایی نیز چنین است .

سرکوب این قوا نادرست و شاید محال عادی باشد ، از این رو باید هر قوّه ای را به آنچه اقتضا دارد رسانید ولی از راه حلال .

معصوم می کوشد تا افزون بر حفظ و کنترل خود و به نوعی