اهل بیت علیهم السلام عرشیان فرش نشین صفحه 446

جلوه ای از اخلاق حضرت امام موسی بن جعفر علیهما السلام

عبادت رب و خدمت به خلق

امام هفتم حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام در میان اهل زمانش عابدترین و فقیه ترین و سخی ترین و بزرگوارترینشان بود .

روایت شده : حضرت همۀ نافله های شب را به جا می آورد و به نماز صبح وصل می کرد سپس مشغول تعقیب می شد تا صبح بدمد و برای خدا به حال سجده می افتاد و سر از سجده برنمی داشت تا آفتاب به زوال نزدیک گردد . حضرتش بسیار دعا می کرد و این دعا را تکرار می نمود .

اللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَ لُکَ الرَّاحَهَ عِنْدَ الْمَوْتِ، وَالْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسابِ .

خدایا ! راحتی هنگام مرگ و بخشش هنگام حساب را از تو درخواست می کنم .

از دعاهای آن حضرت این بود :

عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ ، فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ .

گناه از بنده تو عظیم است پس بخشش از تو نیکو است .

همواره از خشیت خدا گریه می کرد تا جایی که محاسنش از اشک دیدگانش تر می شد . آن بزرگوار به اهل بیت و اقوامش از همه بیشتر رسیدگی می کرد و همواره از تهیدستان مدینه در تاریکی شب تفقد و دلجویی