اهل بیت علیهم السلام عرشیان فرش نشین صفحه 94

بِالْنَّافِلَهِ حَتّی أُحِبَّهُ ، فَإذَا أحْبَبْتُهُ کُنتُ سَمعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ ، وَبَصَرَهُ الَّذِی یُبصِرُ بِه ، وَلِسَانَهُ الَّذِی یَنْطِقُ بِه ، وَیَدَهُ الَّذِی یَبْطِشُ بِهَا . إن دَعَانِی أجَبْتُهُ وَإنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ (1) .

هیچ بنده ای با هیچ چیزی به من نزدیک نشده است که از واجبات نزد من محبوب تر باشد ، بندۀ من به وسیلۀ مستحبات [ که من واجب نکرده ام ولی او تنها به خاطر محبوبیت آنها نزد من انجام می دهد ] به من نزدیک می شود تا محبوب من می شود ، همین که محبوب من شد من گوش او می شوم که با آن می شنود و چشم او می شوم که با آن می بیند و زبان او می شوم که با آن می گوید و دست او می شوم که با آن برمی گیرد پس اگر مرا بخواند او را اجابت می کنم و اگر از من بخواهد به او عطا می نمایم .

بنابراین یگانه راه وصول به مقامات انسانی و انسان کامل شدن طی راه عبودیّت است؛ چون نتیجه و حقیقت عبودیّت همان ربوبیّت و ولایت و تصرّف است چرا که چون با تقرّب نزد او محبوب شود ، توانایی تصرّف در کائنات و مخلوقات را می یابد و مأذون به اذن تکوینی تصرّف در کائنات می گردد .

اهل بیت علیهم السلام ، عبادت و بندگی را به جایی رساندند که از جن و انس و فرشته و دیگر موجوداتِ صاحب عقل به پیشگاه حق مقرّب تر شدند و به همین سبب حوزۀ تصرّف و ولایتشان بر کائنات گسترده تر شد .

اهل بیت علیهم السلام و سوزِ بندگی

معاویه علیه لعنه اللّه به ضرار ضبابی گفت : تو همیشه با علی بودی از