نسیم معرفت حج سیره و سخن اخلاقی و عرفانی بزرگان در مناسک حج صفحه 114

١١. لبیک دائم

خداوند همیشه حاضر است و سزاوار این حضور، آن است که هیچ گاه نباید حضور او را از یاد برد. امر او به پاکی ها و نهی او از ناپاکی ها نیز همواره رو به سوی بندگانش دارد. پس همیشه باید «لبیک گو» بود و سر در حلقه اطاعت معبود داشت.

عبدالرحمان جامی می نویسد:

. . . ورزش این نسبت شریفه می باید کرد بر وجهی که در هیچ وقتی از اوقات و هیچ حالتی از حالات، از آن نسبت خالی نباشی؛ چه در آمدن و رفتن، و چه در خوردن و خفتن، و چه در شنیدن و گفتن، و بالجمله در جمیع حرکات و سکنات، حاضروقت می باید بود تا به بطالت نگذرد، بلکه واقف نفس [باید بود] تا به غفلت برنیاید. (1)

محیی الدین عربی می گوید:

عارفان، تلبیه را نه در دنیا و نه در آخرت، قطع نمی کنند؛ زیرا آنان پیوسته، خواندن حق تعالی را در دل هایشان می شنوند، پس آنان از حال به حالی دیگر به حسب آنچه که حق تعالی بدان فرا می خواندشان، انتقال پیدا می کنند، و همین طور راست گفتاران در دنیا بدانچه که شرع آنان را بدان، در تمام افعالشان فرامی خواند و اجابت آنان عبارت است از باز داشتن خویش از وقوع در حرام، پس آنان از حالی به حال دیگر به سبب فرا خواندن پروردگارشان مرآنان را انتقال پیدا می کنند، پس او سبحانه و تعالی، پیوسته خواننده به سوی خودش است، و عارف هم گوشش باز و شنوا، و پیوسته اجابت کننده است. (2)

«باری عارفان و سالکان، تلبیه منقطع ندارند؛ لیبک آنها دائمی است. آنها در تمام