منتهی الامال صفحه 492

روی فرش من نشستی . ابن عبّاس گفت : ما قانون پیغمبر صلی اللّه علیه و آله و سلّم را از تو بهتر می دانیم و اوْلی هستیم به آن ، ما تورا تعلیم کردیم آداب و سنّت را، این منزل تو نیست منزل تو همان است که پیغمبر صلی اللّه علیه و آله و سلّم ترا در آن ساکن کرده و تو از آن جا بیرون آمدی از روی ظلم بر نفس خود و عصیان خدا و رسول پس هرگاه به منْزلت رفتی ما بدون اذن تو در آنجا داخل نمی شویم و بر روی فرش تو نمی نشینیم . آنگاه گفت که امیر المؤ منین علیه السّلام امر فرموده که کوچ کنی بروی مدینه و در خانه خود قرار گیری . حُمیراء گفت : خدا رحمت کند امیرالمؤ منین را و آن عمر بن خطاب بود؛ ابن عبّاس گفت : سوگند به خدا که امیر المؤ منین علی علیه السّلام است الخ .(212)

بالجمله ؛ ابن عبّاس در اواخر عمر کور شده بود گویند که از کثرت گریستن بر حضرت امیرالمؤ منین و امام حسین علیهماالسّلام کور شده بود و در باب کوری خود گفته :

شعر :

اِنْ یاخُذِاللّهُ مِنْ عیْنیّ نُورهما

ففی لِسانی وقلْبی مِنْهُما نُورٌ

قلْبی زکِیُّ وعقلی غیْرُ ذی دخلٍ

وفی لس انی ما کالسِّیْفِ ماءثورٌ(213)

آیا ابن عباس بیت المال را غارت کرد؟

و حکایت او در اخذ بیت المال بصره و رفتن او به مکّه و کاغذ نوشتن امیر المؤ منین علیه السّلام به او در این باب و جواب نوشتن او به آن عبارتهای جسارت آمیز محقّقین را به تحیّر در آورده .(214)

قطب