امیر المؤمنین اسوه وحدت صفحه 298

اقرار به نبوت او خودداری کرد،او و خاندانش را در محاصره قرارداد و تمام وسایل فشار و تهدیدی که در اختیار داشت به کار برد،و بعد برای نابودی او توطئه کرد و وی را وادار به ترک سر و سامان فامیلی خود کرد.و موقعی که به سرزمین هجرت خود منتقل شد، روشهای فشار و ترس جای خود را به روش مقابله نظامی داد،پیامبر (ص) و خاندان و یارانش از مقدسات و آزادیهای خود در برابر نیروهای فراوان شرک به دفاع پرداختند.قبایل بت پرست قریش در تمام آن مبارزات،دشمن اصلی بودند،که حالت حسد ایشان را بطور مداوم وادار به نابود ساختن پیامبر (ص) و پیروانش می ساخت.

و علی بن ابی طالب (ع) در تمام این جنگها بازوی راست پیامبر (ص) و رهبر مجاهدان و آزموده ترین آنها در مصاف با دشمن بود.بسیاری در بین قبایل قریش،به دست علی از پای در آمده بودند که سرهایشان زیر ضربات شمشیر وی خرد شده بود.

قریش از این نظر او را مسؤول خونهای فرزندان،برادران و بزرگانی می دانست که تعدادشان نزدیک به نیمی از افرادی می رسید که در آن جنگها از دست داده بودند.و بدین وسیله بر حسد روزافزون آنها،کینه های انتقامجویی شدید،در برابر هاشمیان بطور عام و بر ضد علی (ع) بطور خاص افزوده شد.

قریش نفوذ و کینه خود را حفظ می کند

مکه در سال هشتم هجری فتح شد،و قریش پس از این که همه آرزوهای پیروزی بر پیامبر (ص) و یا مقاومت در مقابل او را از دست دادند اسلام آوردند.و به این ترتیب مبارزه خونین قریش در مقابل پیامبر (ص) و رسالت او پایان گرفت.و لیکن کینه قریش نسبت به علی (ع) ،و نفوذ قریش در جامعه عرب پایان نگرفت.پیامبر (ص)

سعی می کرد که برای آینده امت پشتوانه ای تعیین کند تا امت به وسیله آن از وحدت برخوردار شود.و در آینده با تعیین رهبری حکیم و دانا که بر روش خود پیامبر حرکت کند،از گمراهی در امان بماند.و معتقد بود که علی (ع) و دیگران از افراد خاندان پاکش همان کسانی هستند که در آنها لیاقتهای این رهبری جمع است،پس به مسلمانان اعلان کرد که علی (ع) نسبت به او به منزله هارون سبت به موسی است و او سرپرست هر مرد و زن با ایمان است،و او در میان مردم چیزی را ترک می کند که اگر به آن چنگ بزنند،هرگز پس از او گمراه نگردند:کتاب خدا و خاندان یعنی اهل بیتش.و خداوند به او خبر داده است که قرآن و خاندان وی تا روز قیامت هرگز از یکدیگر جدا نشوند،و به ایشان فرمود:دقت کنید،چگونه در باره آنها پس از من رفتار خواهید کرد.او به این وسیله نمی خواست تنها رهبری علی (ع) و دیگر خاندانش را اعلان کند بلکه قصد داشت دلهای قریش و دیگر قبایل را نیز از کینه های انتقامجویی پر حرارت شست و شو دهد.

سپاه اسامه

لیکن مردم تازه مسلمان بودند.و پیامبر (ص) پس از فتح مکه عمر زیادی نکرد تا بتواند افراد قریش را به طور کامل تسلیم کند و دلهایشان را از کینه های زمان جاهلیت پاک سازد و احساس برادری اسلامی را جایگزین کینه توزیهای جاهلی کند.احساس کرد که اجلش نزدیک شده است از بیم آن که بعد از او تعصب قبیله ای بین علی (ع) و تسلیم رهبری امت به او فاصله ایجاد کند،اسامه را فرمانده سپاهی بزرگ کرد تا راهی سرزمین فلسطین شود.سپاهی که در میان آن

بزرگان از مهاجران و انصار بودند،در آن جا خطری آنچنانی که پیامبر (ص) را وادار به فرستادن آن سپاه کند،نبود.بلکه هدف پیامبر (ص) آن بود،افرادی را که چشم طمع به خلافت داشتند از مدینه دور نگهدارد،تا علی (ع) به آسانی زمام رهبری را در اختیار بگیرد.

اما بزرگان مهاجران،بویژه،پس از این که دانستند پیامبر (ص) تبدار و مریض است نخواستند مدینه را ترک کنند.و پیامبر (ص) که چندین بار سعی کرد آنها را وادار به رفتن کند،چند مرتبه جمله گسیل دارید سپاه اسامه را»تکرار کرد و لیکن اصحاب حرکت نکردند و به حالت انتظار ماندند.