تاریخ خمس صفحه 337

1- 521. وسائل الشیعه، ج 9، ص 513 - 514، الباب 1، ح 8 و 9.

2- 522. العروه الوثقی {المحشّی}، ج 4، ص 309.

3- 523. مدارک الأحکام، ج 5، ص 421.

4- 524. مفاتیح الشرائع، ج 1، ص 229.

کلام اینکه: گفتن واجب نبودن خمس در زمان غیبت سخن بی پشتوانه ای نیست؛ ولی نزد من احتیاط این است که همه اموال را با سرپرستی فقیه عادل جامع شرایط فتوا، برای گروه های سه گانه مصرف کنند و سزاوار این است تا اندازه ای هزینه کنند که احتیاجات خوراک و پوشاک و مسکن و چیزهای ضروری و بلکه ازدواج آنها در صورت نیازمندی فراهم شود.(1)

یازده

پرداخت کردن سهم گروه های سه گانه به آنها، و هزینه کردن سهم امام در بین هواداران شناخته شده و آگاه و نیازمند. گفته شده: نظر ابن حمزه طوسی چنین بوده است(2) و نیز نظر محقق نراقی، مولی احمد بن محمّدمهدی (م 1245 ه.ق)، در مورد سهم امام همین گونه است. ایشان معتقد بوده: ما قطعاً می دانیم امام غائب، کسی است که در زمان غیبت، صاحب حقّ است و نیازی هم ندارد و کسی که خمس برعهده اوست، نیز نمی تواند حقّ امام را به دستش برساند و آن حقّ نیز در معرض از بین رفتن و ضایع شدن است؛ بلکه گمان برده می شود وقتی دوستداران پرهیزکار او در نهایت سختی و گرفتاری و نیازمندی و نداری هستند، ایشان راضی است به اینکه با مال و حقش از آسیب دیدگی آنها جلوگیری و نیاز هایشان برطرف شود.(3)