خمس و زکات صفحه 41

1- 146) بحار، ج 96، ص 29.

2- 147) مستدرک الوسائل، ج 1، ص 507 .

3- 148) کافی، ج 2، ص 18 و وسائل، ج 1، ص 13.

4- 149) کنزالعمّال، ج 6، ص 96.

5- 150) جامع الأحادیث، ج 9، ص 45.

6- 151) جامع الأحادیث، ج 9، ص 35.

7- 152) سوره مریم، آیه 13.

و هم به معنای اصطلاحی آمده که البتّه معنای عامی دارد و به کمک های واجب و مستحب هر دو گفته می شود.

30- چه کنیم که مردم خمس و زکات مال خود را بپردازند؟

زکات » چه کنیم که مردم خمس و زکات مال خود را بپردازند؟

ابتدا باید به سراغ ریشه های اعتقادی و فکری و فرهنگی رفت:

اگر کسی باور کند مالی که در اختیار اوست، امانت و هدیه خدایی است،

اگر باور کند امتیازی بر دیگران ندارد و همه با هم برادرند،

اگر باور کند ارزش جذب دل محرومان، بیش از ارزش جمع مال است،

اگر باور کند دعای محرومان، مشکل های زندگی او را حل می کند،

اگر باور کند ممکن است فردا خودش یکی از محرومان جامعه باشد،

اگر باور کند که خدا جای آنچه را انفاق می شود، پر می کند،

اگر باور کند انفاق او همچون دانه ای است که تبدیل به خوشه های متعدد و صدها دانه می شود،

اگر باور کند فقیر، کمک مالی او را برای قیامتش حمل می کند،

اگر باور کند سیر شدن فقرا، یک لذّت معنوی و آرامش درونی به همراه دارد،

اگر باور کند کمک امروز او به صورت چهره زیبایی در برزخ مونس او خواهد بود،

اگر باور کند حل مشکل مسلمین، حل مشکل رسول خدا صلی الله علیه وآله است،

اگر باور کند بی تفاوتی نسبت به محرومان جامعه ممکن است سبب انفجار و انقلاب و از دست دادن کل اموال او شود،

اگر به آثار و برکات و پاداش های کمک به دیگران ایمان داشته باشد،

و اگر خطرات بی تفاوتی، کنزاندوزی، بخل و حرص را بداند و با تاریخ ثروتمندان بی تفاوت آشنا شود، خود را برای پرداخت خمس و زکات و انفاق و... آماده می کند.

اگر بدانیم خدایی از ما قرض خواسته و فرموده است: «مَن ذا الّذی یُقرِض اللّه قَرضاً حَسناً»(1) که خزینه های آسمان ها و زمین به دست اوست، خواهیم فهمید که هدف از این قرض در حقیقت شکوفایی روحیه سخاوت و انسان دوستی در انسان است.(2) اگر ما همچون حضرت سلیمان دارایی های خود را از فضل خداوند بدانیم و بگوییم: «هذا من فضل ربّی»(3)، هرگز در پرداخت خمس و زکات مال خود بخل نمی کنیم.

اگر ما نعمت های خداوند را وسیله رفاه و غفلت و سرمستی ندانیم، بلکه همان گونه که قرآن می فرماید: «لیبلونی ءاشکر ام اکفر»(4)