حیوه القلوب (جلد5؛ امام شناسی) صفحه 109

(34) کافی 229/1؛ بصائرالدرجات 215؛ تفسیر عیاشی 220/2. و روایت در هر سه مصدر از یزید بن معاویه می باشد. و در رجال شیخ طوسی ذکر شده است ه برید بن معاویه از اصحاب امام باقر و امام صادق علیه السلام است، و همچنین گفته است که معاویه بن عمار از اصحاب امام صادق علیه السلام بوده است.

(35) زخرف: 19.

(36) بصائرالدرجات 198.

در بیان آنکه آیات خدا و بینات خدا و کتاب خدا ایشانند در بطن قرآن

علی بن ابراهیم روایت نموده است در تفسیر این آیه والذین کذبوا بآیاتنا صم وبکم فی الظلمات من یشاء الله یضلله و من یشا یجعله علی صراط مستقیم(1) ظاهر لفظش آن است که: کسانی که تکذیب کردند به آیات ما کرانند که نمی شنوند آیات را شنیدنی که از آن منتفع گردند، و لالانند که گویا به حق نمی گروند و در تاریکیهای کفر و ضلالت و جهالت حیران

مانده اند، هرکه خدا خواهد گمراهی او را، گمراه گرداند او را- یعنی هر که مستحق الطاف الهی نیست او را به خود وا می گذارد- و هر که را خواهد می گرداند او را بر راه راست حضرت فرمود: این آیه نازل شد در شان جماعتی که تکذیب کردند اوصیای انبیاء را کران و لالانند، چنانچه خدا فرموده است در ظلماتند، هر که از فرزندان شیطان است تصدیق نمی کند به اولیاء و ایمان نمی آورد به ایشان هرگز، و اینهایند که خدا گمراه کرده است ایشان را، و هر؟ از فرزندان آدم است- که شیطان در نطفه او شریک نشده است- ایمان می آورد به اوصیاء و ایشانند که بر راه راستند.

راوی گفت: از حضرت شنیدم که می فرمود: هر جا که کذبوا بآیاتنا در قرآن وارد شده است مراد تکذیب به همه اوصیا است.(2).

مترجم گوید: تکذیب به آیات را تاویل کردن به تکذیب اوصیاء دو وجه دارد: اول آنکه: مراد به آیات، علامات عظمت جلال الهی باشد، و ایشان اعظم علامات بزرگی الهی اند چنانچه بعد از این خواهد آمد.

دوم آنکه: مراد آیاتی باشد که در شان آنها وارد شده است و تکذیب به آنها متضمن تکذیب به همه قرآن است.

و ایضا علی بن ابراهیم در تفسیر این آیه روایت کرده است والذین هم عن آیاتنا غافلون(3) یعنی: و آن جماعتی که ایشان از آیات ما غافلند که مراد از آیات، امیرالمومنین علیه السلام و ائمه علیه السلام اند، و دلیل بر این، قول حضرت امیرالمومنین علیه السلام است که فرمودن خدا را آیتی از من بزرگتر نیست.(4).