وضوی پیامبر صلی الله علیه و آله جلد 3 صفحه 524

چگونه عبداللّه شمشیر نکشید و نیزه نزد ، در حالی که می گوید :

وقالوا لنا إنّا نری أن تبایعوا

علیّاً ، فقلنا : بل نری أن نضارب(1)

- به ما می گویند ، بیایید با علی بیعت کنید ، می گوییم : [ نه تنها دست بیعت به او نمی دهیم ] بلکه با او می جنگیم .

ابن اثیر ، در حوادث سال 41 می نویسد :

معاویه عبداللّه بن عَمْرو بن عاص را بر کوفه گمارد ، مُغیره بن شعبه آمد و به وی گفت : عبداللّه را بر کوفه و پدرش را بر مصر گماشتی ، تو میان دو دندان نیش شیر اَمیری !

معاویه عبداللّه را از کوفه عزل کرد و مُغیره را بر آن گمارد .(2)

بنابراین ، عبداللّه - آن گونه که تاریخ به تصویر کشیده است - زاهدِ عابد نبود ، بلکه از سوی معاویه بر کوفه و مصر حاکم بود و خردمندانه نمی نماید که معاویه شخصی را که ارادت و اخلاص وی برایش ثابت نیست ، والی و حاکم سازد .

معنای این سخن این است که عبداللّه شخصی حکومتی و سیاسی بود ، دین را به عنوان مرکب در راستای اهدافش به کار می گرفت .

اکنون با وی آشنا می شویم که آیا اهل تعبّد به قول پیامبر بود و از آن حضرت حدیث می کرد یا در حضور پیامبر اجتهاد می ورزید ؟!

اجتهاد عبداللّه بن عَمْرو در محضر پیامبر صلی الله علیه و آله

از ابن شهاب نقل است که : سعید بن مُسیَّب و ابو سَلَمه بن عبدالرحمان بن عوف به وی خبر دادند که عبداللّه بن عَمْرو بن عاص ، گفت :

به رسول خدا خبر دادند که من می گویم : همه روزها را روزه می گیرم و همه شب ها را بیدار می مانم .

رسول خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود : تو می گویی که تا زنده ام روزها را روزه می گیرم