نماز عشق صفحه 23

در یک عملیات در موقعیتی که خواستیم از خاکریز خود جدا شویم و به سمت دشمن یورش ببریم . فرمانده ما که بعدا شهید شد گفت : هر کس وضو ندارد همین جا با این خاک ها تیمم کند؛ چون کار ما مثل نماز است و با وضو بودن مهم است

این مطلب که در سال 1359 برای من اتفاق افتاد تا آخر جنگ درسی بود فراموش ناشدنی و همیشه اطرافیانم را به دائم الوضو بودن ترغیب می کردم .

عشق به عبادت

جهاندار مالامیری

آن چه من می خواهم بگویم شاید خاطره نباشد و در واقع وصف حال و شور علاقه رزمندگان جهت آماده شدن برای نمازهای جماعت در صحنه های نبرد است .

از پادگان دو کوهه در خاطر دارم که نسبت بین دستشویی ها و تعداد رزمندگان واقعا نامتناسب بود . در هر یک از اوقات نماز دیده می شد که دلاوران عرصه های نبرد با چه حالی ، دقایقی و حتی ساعتی قبل از اذان خود را برای نماز آماده می کردند .

همان طور که ذکر شد تعداد دستشویی ها کم بود و می بایستی در صف های طولانی انتظار می کشیدی ، تا بتوانی وضو بگیری و آماده نماز شوی .

اگر نبود عشق به نماز و اگر رزمنده ها به اهمیت و ثواب نماز جماعت پی نبرده بودند ، هیچ گاه این صف های طویل تشکیل نمی شد .

همین انتظار زیاد ، خود می توانست مانعی باشد جهت عدم حضور در نماز اول وقت . اما از آن جایی که حلاوت نماز و سخن گفتن با خالق در جان تک تک رزمنده ها جای

گرفته بود . هر روز شاهد نمازهای بسیاری با شکوه و چهره های نورانی و لطف و صفای بسیجیان و علاقه آن ها به راز و نیاز و در عین حال شکوه و هیبت این عاشقان بودیم .