مقباس المصابیح در تعقیبات نماز و آثار آن صفحه 157

فصل هشتم: در بیان فضیلت و کیفیّت سجده شکر است

فضیلت سجده

بدان که اجماعیِ علماء شیعه است که سجده شکر، سنّت است در وقتِ متجدّد شدن نعمتی، یا دفع شدن بلایی؛ و بهترین افرادش سجده بعد از نماز است برای شکر توفیق ادای نماز؛ چنانچه ابن بابویه به سند موثّق از حضرت صادق علیه السلام روایت کرده است که: روزی حضرت رسول صلی الله علیه و آله در بعضی از کوچه های مدینه سواره می رفت، ناگاه پا را گردانید، و فرود آمد، و به سجده افتاد، و بسیار طول داد سجود را. پس(1) سر برداشت و باز سوار شد. اصحاب از سبب این حال سؤال کردند؛ فرمود که جبرئیل نازل شد و سلام پروردگار مرا رسانید، و بشارت داد مرا که خدا(2) تو را در میان امّت خود خوار نخواهد کرد. مالی نداشتم که تصدّق کنم، مملوکی نداشتم که آزاد کنم؛ پس سجده شکر پروردگار خود کردم.(3)

نامگذاری امام زین العابدین علیه السلام به «سجاد»

و ایضاً به سند معتبر از حضرت امام محمّد باقر علیه السلام روایت کرده است که: پدرم امام زین العابدین علیه السلام هیچ نعمتی از خدا یاد نکرد مگر آن که به شکر آن سجده کرد؛ و هیچ آیه نخواند که در آن سجده باشد مگر آن که سجده می کرد؛ و دفع نکرد خدا از او بدی را

1- 1_ ع: + آن گاه.
2- 2_ ع: خدای تعالی.
3- 3_ امالی، شیخ صدوق، ص 509، مجلس السادس و السبعون؛ بحارالأنوار، ج 68، ص 41، باب 61، الشکر... .