بسم الله الرحمن الرحیم
طلیعه
پلّکان ترقّی آدمی بر حضیض حیوانیّت نهاده شده، تا او را به اوج مقام انسان و به دیگرسخن: فراتر از مرتبه ی فرشتگان، برنشاند. تا آن هنگام که بشر در عرصه ی مشترکات حیوانی هر چند شتابان گام بردارد، جز فروغلتیدن فزون تر در باتلاق حیوانیّت، حاصلی برای او ندارد.
اکنون این پرسش مطرح است:
غیر مشترک بین انسان و حیوان چیست؟
پژوهندگان دانش و سوداگران علم و تحقیق به عنوان گزیدگان خیل انسانیّت، پیش از دیگران باید این غیر مشترک ها را شناسایی کنند و در اندیشه ی دستیابی به قلّه ی بلند آن بر آیند.
بی تردید، اندیشه و پرستش آگاهانه از برترین امتیازهای آدمی و وجه افتراق بین او و حیوان است. نماز، فرآیند اندیشه و تجسّم پرستش اندیشمندانه است. اندیشه در آغاز هستی و هستی بخش و رابطه ی او با انسان، وی را به ستایش ربّ العالمین فرا می خواند، تفکّر در مورد واپسین راه این پیمایش، ما را به خضوع در بارگاه باری تعالی و راهبر نَشْأه دیگر