فصل شکوفایی 2: درباره تکلیف دختران صفحه 18

چرا نگاه غمگین دختران کوچک، دلم را می لرزاند، و تبسم شیرینشان روحم را به وجد می آورد؟ چرا بغض کودکانه دخترکان و لب برچیدنشان مرا بی تاب می کند، و گریه شان امانم را می برد؟ چرا بزرگ ترین فاجعه عالم برای من کتک خوردن دختران است؟ چرا انحراف و ابتذال دختران و زنان بسیار بیش از گمراهی پسران و مردان جانم را می گدازد و روحم را تخریب می کند؟

همین جا تأکید می کنم که این ارادت به دختران و تعظیم و تکریم زنان ماهیتاً متفاوت است با آنچه مدعیان دفاع از حقوق زنان در ایران و جهان می گویند و عمل می کنند.

اینها زن را ذاتاً موجودی کوچک و حقیر و افتاده می دانند که باید زیر بغل هستی اش را گرفت و از جا بلندش کرد، و مأموریت خود را انجام این عملیات می شمردند و بدبختی مضاعفشان این است که گمان می کنند تجلیل و اکرام از مقام زن، تا شانه مردان است؛ درحالی­که به اعتقاد من، برابری با مردان، اصلاً برای جنس مؤنث ارتقا نیست، تنزل زن از آسمان به سطح زمین است.