از نمازگزاری تا انس با نماز (1) صفحه 27

می خورد.(1)

برخی از متأخران ریشه آن را «آرامی» پنداشته اند و با پژوهش هایی که به تازگی عمل آمده است، این احتمال قوّت گرفته که اصل «صلوه» سریانی است و سپس با جاری شدن آن در زبان جنوب عربستان شاعران آن را در اشعار خود به کار برده اند و بعد از آن اعراب شمالی، لفظ «صلوه» را از آن ها گرفته اند. در هر حال، پیش از ظهور اسلام، این لفظ به چند معنا از جمله پرستشگاه و نیایش به کار رفته است.(2)

عده ای دیگر آن را برگرفته از ماده «صَلی» به معنای راست کردن با آتش دانسته اند.(3)

در کتاب المستطرف درباره اشتقاق معنوی کلمه «صلوه» آمده است: «در اشتقاق معنوی نام «صلوه» اختلاف کرده و گفته اند: این کلمه از کجاست؟ گفته شده از دعا مشتق است و نام بردن از دعا با کلمه «صلوه» در کلام عرب معروف است». بنابراین نماز را به خاطر دعاهایی که در آن وجود دارد «صلوه» نامیده اند و گفته اند نماز از آن جهت که رحمت پروردگار است «صلوه» نامیده می شود.(4)

و گفته اند: نماز را از آن جهت که مشتمل بر کمک خواهی از

1- نمازشناسی، ج 1، ص 73.
2- نمازشناسی، ج 1، ص 73.
3- نمازشناسی، ج 1، ص 75. «صَلی»را در زبان عرب به معنای افروختن آتش برای دعوت مهمان نیز به کار برده اند و در ادب فارسی هم دعوت به مهمانی و همانند آن را صلی گفته اند، برای مثال فلان، صلای مهمانی در داد. احکام قرآن، ص 338 و 339
4- رموز نماز، ص 207.