بر بال سحر: سحرخیزی و شب زنده داری در فرهنگ اسلامی صفحه 187

لهذا کسانی که چنین توفیقاتی داشته اند و ما چنین اشخاصی را دیده ایم، به لذت های مادیی که ما دل بسته ایم هیچ اعتنا ندارند.»(1)

شیخ مفید در کتاب المقنعه ذیل روایتی می نویسد: آنکه فضلیت نماز شب را باور ندارد، مانند کسی که نماز شب نخواند از شیعیان اهل بیت (ع) به شمار نمی آید.

یا ندیمی قم تنبّه و اسقنی و اسق الندامی

خلّنی اَسهرُ لیلی و دع الناسَ نیاما(2)

سخن آخر

سخن آخر

1. آنکه به دردی دچار است، درست خواب شبانه ندارد و خوب به خواب نمی رود؛ یعنی هر که را درد عشق محبوب است، بخشی از شب هم که شده از این درد بی خواب می ماند.

شبی به چشم ندارم ز درد عشق تو خوابی

دعا و اشک سحر را خدا کند بپذیری(3)

«اَلَّذینَ آمَنُوا اَشَدُّ حُبّا لِلّهِ؛ اهل ایمان خدا را به شدّت دوست می دارند». (بقره: 165)

2. تا دعای سحری نخوانیم، وِرد سحری نگوییم و سرشک سحری نباریم، انتظار درس سحری از مرغ سحر، سود نبخشد و وزش نسیم و دریافت های سحری، میسور نشود.

هان، هر چه می خواهی خبر، گاهِ سحر

قدر این باده ندانی بخدا تابچشی

1- احیاء تفکراسلامی، ص 95 _ 93.
2- سعدی.
3- نگارنده.