مفتاح: درسنامه عمومی معارف نماز صفحه 219

فصل دوم: نماز در ادیان الهی

اشاره

دکتر ابوالقاسم جعفری

مقدمه

ادیان الهی دارای عبادات و به ویژه، نمازهایی میباشند که انبیای مختلف، آنها را به پیروان خود ابلاغ کردهاند این عبادتها در سیر تکاملی، در اسلام به کاملترین شکل خود رسیده است.

وجود واژه نماز، هم در اوستا و هم در متون هندی مانند «رامایانه»، گواه آن است که اولاً این واژه متعلق به اقوام آریایی بوده و از قدمت بسیاری برخوردار است و ثانیاً اینکه، اصطلاح نماز خطاب به خدا (یا خدایان) و به منظور تکریم و پرستش به کار میرفته است.

در کتاب دانیال باب 6 آیه11 آمده است:

دانیال... پنجره های بالاخانه خود را به سمت اورشلیم باز نموده، هر روز سه مرتبه زانو میزد و دعا می نمود و چنانکه قبل از آن عادت داشت، نزد

خدای خویش دعا می کرد و تسبیح میخواند.

به گواهی لغتنامه عبری(1)، در اینجا آنچه که به «دعا» ترجمه شده، واژه «صلاه» است و نشان میدهد آنچه دانیال نبی(ع)انجام میداد، نمازهای سه گانه روز بوده است. پس از مدتی واژه صلات از زبان عبری وارد زبان عربی شد. یهودیان واژه «صلوه» را به صورتهای مختلف مورد استفاده قرار می دهند که یکی از آنها، به معنای محل نماز یا کنیسا است. قرآن کریم نیز در آیه : «وَ لَوْلا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِیَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ یُذْکَرُ فیهَا اسْمُ اللَّهِ کَثیراً وَ لَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزیزٌ»(2)، واژه «صلوه» را به معنای کنیساهای یهود