مفتاح: درسنامه عمومی معارف نماز صفحه 240

همین دنیا جاودانه به حیات خویش ادامه خواهند داد. (1)

٢. نماز در آیین زردشت

پروفسور بویس معتقد است که ایرانیان پیش از زردشت با نمازهای سه گاه یا سه وقت اصلی، یعنی بامداد، نیمروز و شامگاه آشنا بودند و بدانها اهمیت میدادند. آنان این سهگاه را به دو بخش تقسیم می کردند: یکی صبحگاه یا «هاونی» که ایزد «مهر» بر آن نظارت داشت و دیگری، بعد از ظهر یا «اُوزیره» که ایزدی به نام اپام نپات، حامی و مسئول آن بود. گاه شب، یعنی سومین قسمت نیز به نام «اَیوسروثره» بر آنها افزوده شد که این وقت، از آنِ فروشیها یا همان روانهای مردگان بود. به عقیده این محقق، زردشت در سه هزار سال پیش، دو نوبت نماز بر سه نوبت اصلی نماز افزود و در مجموع، پنج نوبت نماز را بر پیروان خود واجب کرد. یکی از این نوبتهای جدید، نماز «رَپیتوه» نام داشت که از هنگام نیمروز، یعنی ظهر شرعی آغاز میشد و تا وقت عصر (اوزیره) فرصت داشت و دیگری، نماز نیمه شب بود که وقت آن از نیمه شب تا صبح بود و این نماز با ایزد سروش، سرور نماز و نیایش ارتباط داشت. (2)

در مجموع، زردشتیان سه گونه ستایش و نیایش برگزار می کنند که نمازهای روزانه یکی از آنها است. زردشتیان می گویند: « برای آنکه نیایشهای همگانی خود را برگزار کنیم، در جاهایی مانند « آدریان» و « شاه ورهرام ایزد» و «درِمهر» گرد هم میآییم. ما به نیایش گاههای همگانی خود «جشن گاه» میگوییم. ما سدره و کشتی بر تن به جشن گاه وارد میشویم. در جشن گاه ایستاده رو به سوی روشنایی به «دادار اورمزد» نماز می بریم. (3)

دومین نوع نیایش و ستایش زردشتیان، گردهم آییهای ماهانه آنان است. سومین نوع نیایش و ستایشها، «گاهان بارها» هستند که در میان بهار، تابستان