مفتاح: درسنامه عمومی معارف نماز صفحه 244

فصل سوم: نماز در ادیان غیر الهی

اشاره

دکتر ابوالقاسم جعفری

مقدمه

در ادیان غیر الهی، به خلاف ادیان الهی که دارای عبادات و نمازهایی هستند، بخش مهمی از عبادات روزانه آنها، تربیت نفس و انضباط درون است. در این ادیان گاهی در عبادات از خدایان تجلیل می شود و گاهی نیز آمرانه، نیاز خود را از خدای معبد میطلبد. برای مثال، غرض از دعا و نیایش در معابد ژاپنی نه بخشایش گناهان یا کسب سعادت روحی، که بهزیستی تن و کامیابی این جهانی است.(1)

با توجه به ضرورت رعایت اختصار در این نوشتار، به بررسی نماز دو دین غیر الهی که پایه تفکری بسیاری از عرفانها و ادیان نوظهور و انحرافی است بسنده می شود گفتنی است که ما تنها اعمال آنها را نقل کرده و نقد آن به عهده خواننده است.

یک. آیین هندو

اشاره

حدود سه هزار و پانصد سال پیش، بخشی از اقوام آرایی از راه خوارزم به هند و و ایران مهاجرت کردند. این قوم که بعداً هندو ایرانی نامیده شدند، در هند آیین، ودایی و در ایران، آیین زردشت را پایه ریزی کردند. منظور از آیین ودایی، دینی است که از متون مقدس وداها که امروزه نیز مهمترین متون دینی هند است، بر میآید. به مرور آیین هندو از دل آیین ودایی به وجود آمد. آیین هندو، یک دین و مجموعه واحدی از آموزه ها نیست؛ بلکه مجموعهای از مذاهب، آداب و رسوم و آموزه های مرتاضان و متفکران در طول تاریخ چند هزار ساله هند است که بسیاری از آنها ناشناخته اند و به همین دلیل، کسی نمیتواند برای آیین هندو مبدأ و بنیانگذار خاصی را مشخص کند.

این آیین، گونه ای فرهنگ، آداب و سنن اجتماعی است که با تهذیب نفس و