مفتاح: درسنامه عمومی معارف نماز صفحه 86

1- مائده: 1

2- مجلسی، بحاراأنوار، ج 15 ، ص 149.

گوسفندان را به در قلعه ببری و به صاحبانشان بدهی». او نیز فرمان پیامبر(ص) را اطاعت کرد و گوسفندان را به صاحبانشان رساند و به جبهه مسلمین بازگشت.(1)

د) استوار در شهادت

"والّذین هم بِشَهَادَاتِهِمْ قائمون»؛(2) و آنان که بر سر شهادت های خود (در مقام تحمل و ادا) ایستاده و استوارند.

نمازگزاران همچنانکه بر شهادت خود به وحدانیّت حق و رسالت انبیا (ع) استوارند، در مسایل حقوقی نیز، شهادتِ حق می دهند و بر آن پایداری می ورزند. بر این اساس، نمازگزاری که از ادای شهادتِ عدل پرهیز کند یا قائم بر شهادت قسط نباشد، نمازگزار واقعی نیست.

شهادت در ارتباط با انسان به دو معناست: به معنای حضور "وَلْیَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَهٌ مِنَ الْمُؤْمِنینَ»؛(3) عدهای از مؤمنین، هنگام اجرای حدود حاضر باشند. معنای دیگر "گواهی دادن". مقصود از آیه مورد اشاره، همین معناست.

شهادست دو مرحله دارد: تحمل شهادت و أدای شهادت. تحمل شهادت یعنی اینکه: انسانی میبیند که چه جرمی رقم می خورد و چه اتفاقی میافتد. أدای شهادت یعنی: مطرح کردن شهادت؛ بیان کردن آنچه دیده است.

تحمل شهادت واجب نیست، اگرچه احسان است؛ اما اگر شاهد بود، باید اقامه شهادت نماید: "وَ لا یَأْبَ الشُّهَداءُ إِذا ما دُعُوا"؛(4) و چون گواهان احضار شوند، نباید خودداری ورزند.

بدین روی، نمازگزاران کسانی هستند که نه تنها از شهادت گریز و ترسی ندارند، بلکه بر شهادات برخواسته از علم و واقع خود، قائم و استوارند.