در آمدی بر تاریخ قرآن (معارف) صفحه 112

ب/ 3- ختم قرآن‌

ختم قرآن يعني قرائت آن از آغاز تا انجام با آداب خاص خود. و اين آداب در پاره‌اي از روايات نبوي به چشم مي‌خورد. به تعدادي از صحابه درباره كمترين مدت ختم قرآن توصيه‌هايي از سوي پيامبر صلّي اللّه عليه و اله و سلّم صادر شده است و اين خود قرينه‌اي ديگر بر وجود مدون قرآن در عصر پيامبر صلّي اللّه عليه و اله و سلّم است. محمد حسين علي الصغير در اين‌باره مي‌گويد:

«و هناك دليل جوهري آخر، و هو انّ الروايات في قراءة القرآن كله و ختمه في عهد رسول الله صلّي اللّه عليه و اله و سلّم تنطق بوجود جمعي له، اذ كيف يقرأ فيه من لم يحصل عليه» «1»

از جمله اين روايات مي‌توان به اين نمونه اشاره كرد:

«عن عبد الله بن عمرو، قال: قلت: يا رسول الله (ص)، في كم أقرأ القرآن؟ قال:

اختمه في شهر، قلت اني اطيق افضل من ذلك، قال: اختمه في عشرين. قلت: اني اطيق افضل من ذلك، قال: اختمه في خمس عشرة، قلت اني اطيق افضل من ذلك، قال: اختمه في عشر. قلت: اني اطيق افضل من ذلك، قال: اختمه في خمس، قلت اني اطيق افضل من ذلك فما رخص لي.» «2»

از عبد الله بن عمرو بن عاص روايت است كه گفت: به رسول خدا صلّي اللّه عليه و اله و سلّم گفتم در چه مدتي قرآن را بخوانم. فرمود: آن را در طول يك ماه قرائت كن. گفتم: من توان بيشتري (در ختم زودتر قرآن) دارم. فرمود: پس آن را در طول 20 روز ختم كن. گفتم: من توان بيشتر از اين دارم. فرمود: پس در 15 روز آن را بخوان. گفتم من توان بيشتر از اين هم دارم. فرمود: آن را در ده روز ختم كن. گفتم: من توان بيشتر از اين هم دارم فرمود: آن را در پنج روز ختم كن و چون گفتم: من توانايي خواندن بيشتر را دارم، آن حضرت ديگر رخصتي نداد. (1)- دراسات قرآنية، 77.