در آمدی بر تاریخ قرآن (معارف) صفحه 159

صفحه 159

2- احمد بن جبير بن محمد ابو جعفر كوفي (م 258) كه كتابي به نام «القراءات الخمسه» نوشت و از هر منطقه‌اي يك قاري را برگزيد.

3- قاضي اسماعيل بن اسحاق (م 281) كه در كتابي به معرفي بيست قرائت از قاريان مشهور پرداخت.

4- ابو جعفر محمد بن جرير طبري (م 310) در كتابي به نام «الجامع» بيست و اندي قاري را معرفي كرد.

5- ابو بكر محمد بن احمد داجوني (م 324) كه كتابي درباره قراءات نگاشت. «1»

شكل‌گيري قراءات سبعه با ظهور ابن مجاهد

در قرن سوم، اجتهاد در قرائت به اوج خود رسيد و در نتيجه بار ديگر تضاد و اختلاف در بين قاريان و طرفداران آنها تمايل گشت. در اين شرايط بود كه ابو بكر احمد بن موسي بن مجاهد (م 324) كه شيخ القراء بغداد بود و مورد حمايت دستگاه خلافت قرار داشت، تصميم گرفت قراءات را در چند قرائت اصلي محدود كند، و به آنها شهرتي بدهد. او با تلاش زياد نظر مساعد وزير ابن مقله را نسبت به اسكات مخالفان تصميم خود جلب نمود. آن‌گاه 7 قاري را از پنج مركز انتخاب كرد:

از كوفه سه قاري: حمزة بن حبيب (م 188)، عاصم بن النجود (م 127)، علي بن حمزه كسايي (م 189)

از بصره: ابو عمرو بن علاء البصري (م 154)

از مكه: عبد الله بن كثير (م 120)

از شام: عبد الله بن عامر (م 118)

از مدينه: نافع بن عبد الرحمن (م 169) «2» (1)- مقدمه‌اي بر تاريخ قراءات، 40 الي 45


(2)- بنگريد به التمهيد في علوم القرآن 1/ 228، براي ترجمه كامل قراء سبعه ر. ك. البيان، 126 الي 142
کتابخانه بالقرآن کتابخانه بالقرآن
نرم افزار موبایل کتابخانه

دسترسی آسان به کلیه کتاب ها با قابلیت هایی نظیر کتابخانه شخصی و برنامه ریزی مطالعه کتاب

دانلود نرم افزار کتابخانه