در آمدی بر تاریخ قرآن (معارف) صفحه 165

نيز وقتي سند روايت به خود قاري مي‌رسد، تواتر آن قطع مي‌شود و به صورت خبر واحد درمي‌آيد. زيرا هر قرائت را در اصل يك قاري خوانده و ارائه كرده است نه بيشتر.

4- هريك از قاريان و پيروان آنان بر صحت قرائت خويش دلائلي مي‌آورند و با همين دلايل نسبت به قرائت‌هاي ديگر اعتراض مي‌كنند. خود اين عمل نشان مي‌دهد كه اين قرائت‌ها بر اجتهاد و نظر خود قاريان مستند است، زيرا اگر هريك از آنها به صورت تواتر و قطعي از پيامبر صلي اللّه عليه و اله و سلم نقل مي‌شد، ديگر اثبات آن محتاج دليل و برهان نبود و انتخاب يك قرائت و اعراض از ديگر قرائتها معني نداشت.

5- همين نكته كه عده‌اي از بزرگان و دانشمندان قسمتي از قرائتهاي معمولي را انكار مي‌كنند، خود دليل روشني بر عدم تواتر اين قرائت‌هاست، زيرا با بودن تواتر، جايي براي نفي و انكار باقي نمي‌ماند.

چنانكه «ابن جرير طبري» قرائت ابن عامر را انكار مي‌كند و قسمت زيادي از ديگر قرائتها را نيز مورد طعن و انتقاد قرار مي‌دهد.

بعضي از علما قرائت «حمزه» را مورد طعن و ايراد قرار داده‌اند. و بعضي ديگر قرائت «ابو عمرو» و پاره‌اي قرائت «ابن كثير» را مردود شناخته‌اند و عده زيادي از دانشمندان اساسا هر قرائتي را كه علّت و ريشه آن در لغت عرب پيدا نگردد، انكار نموده و طرفداران آن را به لغزش و اشتباه نسبت داده‌اند. «1»

بحثي پيرامون حجيت قراءات‌

آية الله خويي با طرح اين سؤال كه آيا مي‌توان با قرائت‌هاي هفتگانه در احكام شرعي استدلال نمود، به بحث درباره حجيت قراءات پرداخته است. وي در پاسخ مي‌گويد:

عده‌اي از علما همه قرائت‌ها را پذيرفته‌اند و با هريك از اين قرائت‌ها به احكام (1)- البيان، 152- 151