در آمدی بر تاریخ قرآن (معارف) صفحه 84

من امام آنها بودم، چنانكه بر جنازه‌هايشان نيز نماز مي‌گزارم.» «1»

6- 2) امارت و فرماندهي براساس دانش قرآني بيشتر

از ابو هريره نقل شده است كه گويد:

«بعث رسول اللّه صلّي اللّه عليه و اله و سلّم بعثا و هم ذو عدد فاستقرأ هم فاستقرأ كل رجل منهم ما معه من القرآن فأتي علي رجل منهم من احدثهم سنا فقال ما معك يا فلان قال:

معي كذا و كذا و سورة البقرة قال: أمعك سورة البقرة؟ فقال: نعم. قال: فاذهب فانت اميرهم ...» «2»

يعني: رسول خدا صلّي اللّه عليه و اله و سلّم دسته‌اي را براي مأموريتي در نظر گرفت. قبل از رفتن به «استقراء» آنان پرداخت به اين صورت كه از آنان بپرسد كه چقدر از قرآن در خاطر دارند. تا اين‌كه پيامبر صلّي اللّه عليه و اله و سلّم از مقابل يكي از اصحاب كه از كم سن‌ترين صحابه بود، گذشت و به او گفت: چقدر از قرآن را در خاطر داري؟ او گفت من فلان سوره و فلان سوره و سوره بقره را حفظ كرده‌ام. پيامبر صلّي اللّه عليه و اله و سلّم (با تعجب) پرسيد: آيا تو سوره بقره را در خاطر داري؟ گفت: آري. پيامبر صلّي اللّه عليه و اله و سلّم فرمود: پس برو كه تو امير و فرمانده آناني. «3»

6- 3) امتياز بعد از وفات و در قبر

در مسند احمد آمده است كه: (1)- طبقات ابن سعد، 1/ 336- 337 و سنن ابي داود، 1/ 159 با اندكي تلخيص و ترجمه آزاد

(3)- مرحوم ابو الفتوح رازي پس از نقل اين خبر، بطور كنايه به مقامات امير المومنين عليه السّلام اشاره كرده و مي‌نويسد: «يا عجب! اگر جواني سورتي داند كه پيران ندانستند، استحقاق امارت يافته بر ايشان، پس جوانمردي كه بيرون از آن، جمله سوره قرآن داند، و داند كه در قرآن، محكم كدام است و متشابه كدام و ناسخ كدام و منسوخ كدام و مجمل كدام و مفصل كدام، برون از آن، از تورات و انجيل و زبور حكم كند در ميان اهلش، عجب باشد اگر مستحقّ امارت و امامت بود؟!» (تفسير ابو الفتوح رازي، 1/ 37، تحت عنوان فضائل سوره البقره).