وهابیت بر سر دو راهی صفحه 135

درباره شیخ محمّد بن عبدالوهّاب چنان مرتکب غلو شده اند که او را از هر خطا مبرّا می پندارند، حتّی یکی از آنها از او تعبیر به «شیخ الوجود» می کند.(1) تعبیری که حتّی درباره پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله)آن را جایز نمی شمرند!

و در آخرین ایراد (ایراد سی و سوم) به شیخ می گوید او در صفحه 70، از کتاب خود تنها گروهی را که از مسأله کفر استثنا کرده همان «مکره» است یعنی کسی که او را مجبور کنند که سخن کفرآمیزی بر زبان جاری سازد و به آیه (إِلاَّ مَنْ أُکْرِهَ...) استناد جسته، سپس ابن فرحان گروه دیگری را می شمرد که بر اثر جهل و نادانی یا اشتباه در فهم معانی آیات و روایات به انکار بعضی از مسائل دین برخاسته

اند (در حالی که اصول اسلام را قبول دارند) اینها نیز به مقتضای آیات قرآن و روایات معذورند و کافر نیستند.

سپس می افزاید: یکی از عیوب روش شیخ آن است که یک آیه یا یک حدیث را می گیرد و بقیّه آیات و احادیث را رها می سازد و این اشتباه بزرگی است.

فصل دوم : نقد آرای شیخ در کتاب «الدرر السنیّه»

دراین فصل کتاب به سراغ نقد آرای شیخ در کتاب «الدرر السنیّه» می رود و 40 مورد از خطاهای او را متذکّر می شود، از جمله این که

پاورقی