وهابیت بر سر دو راهی صفحه 99

و ) بدعت در کتاب و سنّت

توضیح

ششمین واژه ای که این دسته از وهّابیان در فهم معنی آن گرفتار اشتباه عظیمی شده اند، واژه «بدعت»

است.

قرآن مجید در مذمّت و نکوهش مسأله رهبانیّت در آیه 27 سوره حدید می فرماید: «(وَ رَهْبَانِیَّهً ابْتَدَعُوهَا مَا کَتَبْنَاهَا عَلَیْهِمْ إِلاَّ ابْتِغَاءَ رِضْوَانِ اللهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَایَتِهَا) ; و رهبانیّتی را که بدعت گذارده بودند، ما بر آنها مقرّر نداشته بودیم... ولی آنها حقّ آن را نیز رعایت نکردند...».

هر گاه «استثنا» را در آیه متّصل بدانیم آن گونه که ظاهر آیه است مفهوم آیه همان است که در بالا آمد یعنی مسیحیان نوعی رهبانیّت و ترک دنیا را ابداع کرده بودند که از سوی خداوند مقرّر نشده بود، در عین حال همان را هم رعایت نکردند که شرح آن خواهد آمد.

و اگر استثنا را منقطع بدانیم، مفهوم آیه این است که ما «رهبانیّت» را به آنها دستور نداده بودیم (بلکه بدعتی بود از ناحیه آنها)، ما به آنها ابتغاء مرضاه الله (جلب خشنودی خدا) را توصیه کرده بودیم که آن را رعایت نکردند.

به هر حال، این آیه از این بدعت مذمّت می کند، بدعتی که به گفته مورّخان، چند قرن بعد از حضرت مسیح(علیه السلام) بر اثر بعضی از حوادث تاریخی که منجر به شکست مسیحیان شد و گروهی متواری بیابان ها و کوه ها شدند و به زندگی در انزوا پناه بردند، به وجود آمد و به