بدعت معیارها و پیامدها صفحه 103

آذین‌بندی و شادی و سرور به عمل می‌آید که این کارها - علاوه بر اینکه دربردارنده احسان به فقراست - نشانه محبت و تعظیم آن حضرت در دل انجام‌دهنده این کارها و شکر پروردگاری است که بر او منت نهاده و پیامبری را آفریده که او را به‌عنوان رحمت برای جهانیان فرستاده است.(1)

همچنین «سیوطی شافعی» می‌گوید:

عقیده من این است که جشن گرفتن میلاد پیامبر اکرم (ص) - که عبارت است از جمع شدن مردم و قرائت آیاتی از قرآن و روایت اخبار و احادیثی در مورد ابتدای امر آن حضرت و معجزاتی که در زمان ولادت آن بزرگوار روی داده، آن‌گاه سفره‌ای پهن و مردم اطعام شده و می‌روند، نه بیشتر از این - از نوآوری‌های خوبی است که انجام‌دهنده آن نیز به ثواب و پاداش می‌رسد؛ زیرا در این کار، بزرگداشت مقام پیامبر اکرم (ص) و ابراز شادمانی و خوشحالی از ولادت شریف آن حضرت نهفته است.(2)

«ابن‌تیمیه» در این‌باره می‌نویسد:

«مروزی» گوید: از اباعبدالله درباره مردمی پرسیدم که شب به دور هم گرد آمده و قاری به قرائت قرآن پرداخته و تا صبح دعا می‌خوانند، فرمود: امیدوارم که این کار اشکالی نداشته باشد. . . و ابوالسری حربی گوید: ابوعبدالله گفت: چه چیزی بهتر از این است که مردم جمع شوند، نماز بخوانند و نعمت‌های خدا را به یاد بیاورند؛ چنان‌که انصار نیز چنین کردند و اضافه کرد: این اشاره به خبری است که احمد روایت کرده و آن حدیث این است: اسماعیل گفت: ایوب از «محمد