بدعت معیارها و پیامدها صفحه 78

الف) ابراز بیزاری و لعن آنان

هنگامی‌که «ابوالجارود» (1)بدعت خود را آشکار کرد، امام محمدباقر (ع) از او اظهار بیزاری کرده و برای تشدید تنفر مردم از او، وی را شیطان سرحوب (2)نامید.(3)

امام صادق (ع) نیز ابوالجارود را لعنت کرد. همچنین «کُثَیر نَوّاء» و «سالم بن ابی‌حفصه» را [نیز] مورد لعن قرار داد و درباره آنان فرمود:

«کَذَّابُونَ مُکَذِّبُونَ کُفَّارٌ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللهِ»(4)؛ «اینها همه دروغگو، تکذیب‌کننده [ی حق] و کافر هستند که لعنت خدا بر آنها باد» .

ائمه اطهار (ع) همچنین کسانی چون «مغیره بن سعید» ، «ابوالخطاب» ، «بیان» و غیر آنان را لعنت کردند و نیز وقتی از بدعت‌گذاری «ابن کیال» اطلاع پیدا کردند، از او نیز تبری جستند و او را هم لعنت کردند.(5)

ب) هشدار به مردم از پیروی این افراد و آشکار کردن دروغ‌های آنها

هرگاه امامان معصوم (ع) در جامعه به شخص غالی برخورد می‌کردند، به شیعیان خود فرمان می‌دادند تا آنان را ترک کنند و از ارتباط با آنان دوری گزینند.(6)همچنین مردمی را که پیرو این اشخاص بودند و

1- ابوالجارود بن منذر همدانی کوفی که اصالتاً خراسانی بود و بعد به کوفیان ملحق شد، رییس فرقه‌ای بود که به نام خودش، جارودیه نامیده می‌شود. وی که نابینا بود، پس از قیام زیدبن علی‌بن الحسین ع کوردل نیز شد و تغییر عقیده داد و با این کار مورد لعن امام‌باقر٧ قرار گرفت. مترجم
2- سُرحوب نام شیطانی نابیناست که در دریا زندگی می‌کند. مترجم
3- رجال کشّی، ج ٢، ص ۴٩۵.
4- همان، ص ۴٩۶.
5- الملل و النحل، شهرستانی، ج ١، ص ١۶١. ابن کیال نیز احمد بن کیال است و پیروان او را کیالیه می‌نامند که فرقه‌ای از غُلات هستند.
6- الملل و النحل؛ رجال کشّی، ج ٢، ص ۴٩٣.