بدعت معیارها و پیامدها صفحه 83

لَعَنَ اللهُ مَنْ أَزَالَنَا عَنِ الْعُبُودِیَّةِ لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَنَا وَ إِلَیْهِ مَآبُنَا وَ مَعَادُنَا وَ بِیَدِهِ نَوَاصِینَا.(1)

خداوند لعنت کند کسی که ما را از مقام بندگی خدا خارج کند؛ همان خدایی که ما را آفریده، به دنیا آمدن و معاد ما با او و موی پیشانی ما به دست اوست.

امام جعفر صادق (ع) ادعای این دسته از غالیان را که مدعی بودند خداوند متعال ائمّه (ع) را آفریده و سپس آفرینش و روزی دادن به مخلوقات دیگر را به صورت کامل به آنان واگذار کرده است و مشیت الهی در کار آنان دخالتی ندارد را رد می‌کند. یکی از اصحاب آن حضرت نزد ایشان آمد و عرض کرد:

«ابوهارون مکفوف» گمان می‌کند که شما به او فرموده‌اید: «اگر جویای ذات قدیم هستی، بدان که آن ذات مقدس در دسترس کسی نیست. اما اگر به دنبال کسی هستی که آفریده و روزی داده است، آن‌کس محمدبن علی (امام باقر (ع)) است» !

امام صادق (ع) نیز فرمود:

کَذَبَ عَلَیَّ عَلیه لَعْنَةُ اللهِ واللهِ مَا مِنْ خالقٍ‌ٍ إِلاّ اللهُ وَحْدَهُ لا شریکَ له، حَقٌّ عَلَی اللهِ أن یُذیقَنَا المَوْتَ والَّذی لایَهْلِکُ هُوَ اللهُ خالقُ الخَلْقِ وَبارِی الْبَریَّة.(2)

او بر من دروغ بسته است و لعنت خدا بر او باد؛ به خدا سوگند که هیچ خالقی جز الله نیست که تنها و بی‌همتاست؛ این حق از آن خداست که طعم مرگ را به ما بچشاند و تنها کسی که نابودی در او راه ندارد، ذات‌الله است که آفریننده خلق و پروردگار مردمان است.