شیعه شناسی و پاسخ به شبهات جلد 2 صفحه 319

3 ـ قرآن کریم شفاعت را حقّ ویژه خداوند دانسته است: " قُلْ للهِ الشَّفاعَةُ جَمِیعَاً " (1)؛ بگو شفاعت تنها از آنِ خداوند است. بنابراین باید شفاعت را فقط از خداوند درخواست کرد.

پاسخ:

شفاعت از آن جهت که نوعی تأثیرگذاری در سرنوشت بشر است، از مظاهر و جلوه های ربوبی خداوند است و بدین جهت اوّلا و بالذات به او اختصاص دارد، ولی این مطلب با اعتقاد به حقّ شفاعت برای پیامبران و صالحان منافات ندارد، زیرا شفاعت آنان به صورت مستقل نیست، بلکه مستند به اذن و مشیّت الهی است. و این مطلبی است که از قرآن کریم به روشنی به دست می آید؛ " مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ " (2) ؛ «کیست که در پیش گاه الهی به شفاعت برخیزد، مگر به فرمان او». و یا آیه: " مَا مِنْ شَفِیع إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ " (3) ؛ «هیچ شفیعی جز به اجازه او نخواهد بود».

4 ـ طلب شفاعت اگرچه دعا محسوب می شود، ولی خواستن آن از میّت بی فایده است، زیرا او در عالم برزخ نمی شنود و حیاتی ندارد.

پاسخ:

در بحث «حیات برزخی» به طور مبسوط، حیات در عالم برزخ را به اثبات رساندیم. و نیز از آیاتی که وهابیان با آنها بر عدم شنیدن مردگان در عالم برزخ استدلال می کنند، جواب دادیم.

بررسی دلائل منکران

شفاعت محرک معصیت است

در نظر عده ای، اعتقاد به شفاعت موجب جرأت بر گناه در افراد شده و روح سرکشی را در گناه کاران و مجرمان زنده می کند، لذا اعتقاد به آن، با روح شریعت اسلامی

1- زمر 39 آیه 44.

2- بقره 2 آیه 255.

3- یونس 10 آیه 3.