شیعه شناسی و پاسخ به شبهات جلد 2 صفحه 437

بر وجوب ندارد، چگونه چنین باشد در حالی که می دانیم پیامبر (صلی الله علیه وآله) بر اذان و اقامه، نماز جمعه، اعتکاف، مضمضه، استنشاق و... مداومت می نمود، در حالی که احدی قائل به وجوب آنها به جهت مداومت پیامبر (صلی الله علیه وآله) نشده است.» (1) .

3 ـ ترمذی و حاکم از حنش، از عکرمه، از ابن عباس نقل کرده که فرمود: «هرکس بین دو نماز را بدون عذر جمع کند بابی از ابواب کبائر را به روی خود باز کرده است.» (2) .

جواب:

اوّلا: سند این حدیث، ضعیف است به جهت وجود حنش و عکرمه در سلسله راویان این حدیث. برای اطلاع از چگونگی ضعفشان به کتب رجال اهل سنت در ترجمه این دو مراجعه شود.

ثانیاً: حدیث ابن عباس معارض با احادیث صحیح السند است، که دلالت برخلاف این مضمون دارد.

ثالثاً: حدیث از پیامبر نقل نشده است.

4 ـ بیهقی از ابی العالیه نقل می کند که عمر به ابوموسی اشعری نوشت: «جمع بین دو نماز از کبائر است، مگر در صورتی که عذری در بین باشد.» (3) .

جواب:

اولاً: این حدیث مرسل است، همان گونه که بیهقی به آن تصریح نموده است. و ابوالعالیه از خود عمر نشنیده است. ثانیاً: عمر آن را از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) نقل نکرده و شاید از اجتهادات خود او باشد که دلیلی بر حجیت آن نیست.

متعه (حج تمتع ـ متعه زنان)

حج تمتع

اشاره

اسلام، دینِ عقیده و شریعت است. عقیده؛ یعنی ایمان به خدا و رسولانش و روز قیامت. شریعت، عبارت است از احکام الهی که متکفل زندگانی با شرف و سعادت دنیوی و اخروی است.

از جمله امتیازهای شریعت اسلامی شمول گرایی است، ولی فقهای مذاهب اسلام در برخی مسائل فرعی فقهی اختلاف نموده اند که از آن جمله «حج تمتّع» یا «متعه حجّ» است. اکثر اهل سنت متعه و استمتاع در بین عمره و حجّ در «حجّ تمتّع» را به تبع عمر قبول ندارند، بر خلاف شیعه امامیه که قائل به جوازند. در این جا به بررسی این موضوع می پردازیم تا حقیقت مسئله روشن گردد.

متعه در لغت و اصطلاح

متعه در لغت از ماده تمتّع به معنای لذت و نفع بردن است. عرب می گوید: تَمتَّع و اسْتَمْتَعَ بکذا و مِنْ کذا؛ یعنی مدّت زمانی طولانی از چیزی بهره و لذّت برد.

متعه در اصطلاح فقیهان در سه مورد به کار برده می شود:

1 ـ متعه حجّ: در آیه: " فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالعُمْرَةِ إلَی الْحَجّ " (4) به آن اشاره شده است.

1- فواتح الرحموت، ج2، ص181.

2- سنن ترمذی، ج1، ص356، ح188 و مستدرک حاکم، ج1، ص275.

3- السنن الکبری، بیهقی، ج3، ص169.

4- همان، آیه 196.