شیعه شناسی و پاسخ به شبهات جلد 2 صفحه 538

-1

بدعت در لغت

بدعت در لغت به معنای کار نو و بی سابقه است، و معمولا به کار بی سابقه ای گفته می شود که بیانگر نوعی حسن و کمال در فاعل باشد. بدیع به معنای کار یا چیزی نو وسابقه است. این واژه هرگاه درباره خداوند به کار رود به معنای این است که خداوند جهان را بدون استفاده از ابزار و بدون ماده پیشین و بدون این که از کسی الگوبرداری کرده باشد، آفریده است. .واژه بدعت در روایات غالباً در مقابل شریعت و سنت به کار رفته است، و مقصود از آن، انجام دادن کاری است که برخلاف شریعت اسلام و سنت نبوی است. امام علی (علیه السلام)فرموده است: «انّما الناس رجلان متبع شرعة و مبتدع بدعة؛ افراد دوگونه اند: یا پیرو

-2

-3

1- همان، ج 5، ص 72.

2- ر.ک: العین، ج 2، ص 54؛ لسان العرب، ج 8، ص 6؛ صحاح اللغة، ج 3، ص 1183 و مفردات راغب، ماده بدع.

3- نهج البلاغه، خطبه 176.

خداوند به واسطه پیامبر (صلی الله علیه وآله) شریعت هایی را که فراموش شده بود و مردم از آنها آگاهی نداشتند، آشکار ساخت، و بدعت هایی را که اهل بدعت در ادیان پیشین وارد کرده بودند ریشه کن ساخت.»و در جای دیگر فرموده است: «ما احدثت بدعة إلاّ ترک بها سنة؛ هیچ بدعتی حادث نشد مگر این که به سبب آن سنتی ترک گردید».