شیعه شناسی و پاسخ به شبهات جلد 2 صفحه 540

-1

حرمت بدعت

بدعت به معنایی که گذشت ـ یعنی افزودن چیزی بر دین و یا کاستن از آن ـ فعلی حرام است، زیرا تشریع مخصوص خداونداست، و جز به اذن و مشیّت خداوند کسی حقّ ندارد در حوزه تشریع وارد شود. قرآن کریم اهل کتاب را نکوهش می کند که چرا علمای دین خود را بی چون و چرا اطاعت می کردند، و آنان را ارباب خویش بر گزیده بودند، خداوند می فرماید: " اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَرُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللهِ ". .علمای یهود، مردم را به عبادت خود دعوت نمی کردند، و مردم نیز آنان را پرستش نمی نمودند، لیکن حرام خداوند را حلال، حلال الهی را حرام می کردند، و مردم آنان را اطاعت می نمودند. این گونه اطاعت در حقیقت پرستش آنان بود. .

-2

-3

1- بحارالانوار، ج 74، ص 202.

2- توبه 9 آیه 31.

3- اصول کافی، ج 4،کتاب الایمان و الکفر، باب الشرک؛ تفسیر طبری ج 1، ص 80.

«و رهبانیتی که آن را بدعت گذاردند، ما آن را برایشان ننوشته بودیم».در روایات نیز بدعت با شدّت تمام مردود شناخته شده است. در حدیث نبوی آمده است: «کلّ بدعة ضلالة، و کلّ ضلالة فی النار؛ هر بدعتی ضلالت و گمراهی، و هر ضلالت و گمراهی در آتش دوزخ است».