شیعه شناسی و پاسخ به شبهات جلد 2 صفحه 99

قدرتش گسترده می گردد.

در مصباح الشریعه آمده است: «العبودیة جوهرة کنهها الربوبیة»؛ (1) .

بندگی و پیمودن راه قرب به خدا، گوهری است که نتیجه آن خداوندگاری و کسب قدرت و توانایی بیشتر است.»

در این جمله مقصود از «ربوبیّت» خدایی کردن نیست، زیرا هیچ گاه بشر نمی تواند از حدود امکانی تجاوز کند، بلکه مقصود از، «خداوندگاری» کسب کمالات بیشتر و قدرت و نیروهای بالاتر است.

آثار قرب الهی

قرب الهی آثار فراوانی دارد که به برخی از آنها اشاره می کنیم:

1 ـ تسلط بر نفس

خداوند متعال می فرماید: " إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکَرِ " (2) ؛ «نماز انسان را از بدی ها و منکرها باز می دارد».

و نیز می فرماید: " کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ " (3) ؛ «روزه را بر شما بسان پیشینیان واجب کردیم تا پرهیزگار شوید».

2 ـ بینش خاص

از مزایای قرب الهی این است که انسان در سایه صفا و روشناییِ دل، بینش خاصّی پیدا می کند که با آن حقّ و باطل را به روشنی تشخیص می دهد و هرگز گمراه نمی شود. قرآن می فرماید: " یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقاناً " (4) ؛ «ای کسانی که ایمان آورده اید، اگر پرهیزکار باشید خدا به شما نیرویی می بخشد که با آن، حقّ و باطل را به خوبی تشخیص می دهید».

1- مصباح الشریعه، حدیث اوّل.

2- عنکبوت 29 آیه 45.

3- بقره 2 آیه 183.

4- انفال 8 آیه 29.