شیعه پاسخ می گوید صفحه 90

اگر منظور از زمین ، فرش باشد احتیاج به گفتن ندارد ، بنابراین زمین به همان معنای خاک ، سنگ ، شن و مانند اینهاست .

4 در حالات مسروق بن

اجدع از یاران ابن مسعود آمده است : «کان لا یرخص فی السجود علی غیر الأرض حتّی فی السفینه و کان یحمل فی السفینه شیئاً یسجد علیه; او اجازه نمی داد بر غیر زمین سجده کنند ، حتّی هنگامی که به کشتی سوار می شد ، چیزی با خود به کشتی می برد و بر آن سجده می کرد» . (9)

5 علی بن عبدالله بن عبّاس به «رزین» نوشت : «ابعث إلیّ بلوح من أحجار المروه علیه اسجد; قطعه صافی از سنگ های «مروه» برای من بفرست تا بر آن سجده کنم» . (10)

6 در نقل دیگری در کتاب فتح الباری (شرح صحیح بخاری) آمده است : «کان عمر بن عبدالعزیز لا یکتفی بالخمره بل یضع علیها التراب و یسجد علیه; عمر بن عبدالعزیز قناعت به سجده بر حصیر نمی کرد بلکه مقداری خاک بر آن می گذارد و بر آن سجده می کرد» . (11)

از مجموع این اخبار چه می فهمیم ؟ آیا جز این است که سیره اصحاب و بعد از اصحاب ، در قرون نخستین این بوده است که بر زمین یعنی خاک و سنگ و شن و مانند آن سجده می کردند .

حال اگر کسانی از مسلمین در عصر ما بخواهند این سنّت را زنده کنند باید به عنوان بدعت از آن یاد شود ؟ !

آیا نباید فقهای اهل سنّت پیشقدم شوند و این سنّت نبوی(صلی الله علیه وآله) را زنده کنند ، همان کاری که حکایت از نهایت خضوع در پیشگاه خدا می کند و با حقیقت سجده سازگارتر است; به امید آن روز .

پی نوشتها