کاوشی در اصول عقاید صفحه 191

پس این ویژگی، یعنی مطابقت رفتار با گفتار، باید در پیامبر (ص) باشد تا مردمان دعوتش را بپذیرند. در غیر این صورت او را رها می کنند و پیرامونش نمی گردند و غرضِ از بعثت، تحقق نمی یابد و این امکان ندارد، مگر به ترک تمام گناهان که چیزی نیست جز همان عصمت.

٢. اقامۀ حجت از سوی خدای متعال برای مردم، در باب تعالیم و احکام - پس از رساندن و تبلیغ آنها به ایشان - در صورتی تمام و کامل خواهد شد که مردم کارآیی و قابلیت اجرا کردن آن تعالیم را در اجتماع و دنیای واقع احساس کنند. برای این منظور، بهترین راه، وجود شخصی میان ایشان است که بتواند به تعالیم و احکام عمل کند و در صحنۀ واقعیت و خارج آنها را تحقق بخشد تا این شبهه برای دیگران پیش نیاید که فرامین الهی، فرضیه هایی آرمانی اند و انسان با وجود غرایز و هواهای نفسانی نمی تواند به آنها جامۀ عمل بپوشاند و بدین ترتیب توجیهی برای خروج از چارچوب آن تعالیم و احکام و رها شدن از قید آنها به دست آید. در این میان، سزاوارترینِ مردم به این امر، کسی است که خداوند او را برای تبلیغ آن تعالیم و احکام و دعوت مردم به آنها برگزیده و به مردم امر کرده که او را اطاعت کنند و از او بپذیرند؛ چرا که اگر دیگران به این تعالیم عمل کنند و رسول خدا، خود عمل نکند، دیگران بر او برتری خواهند داشت و به اطاعت و پیروی سزاوارترند؛ زیرا تقدیم انسان نالایق بر انسان لایق و صاحب فضیلت و پیروی انسان فاضل از شخص نالایق قبیح است و این امری است روشن. آنچه گفته شد، به حکم عقل بود. اینک به مسئله عصمت پیامبر (ص) از دیدگاه نقل می پردازیم.

دلیل نقلی بر عصمت پیامبر (ص)

دلایل نقلی در این باره فراوان است، از جمله این سخن خدای متعال که می فرماید: