کاوشی در اصول عقاید صفحه 219

رفع اختلافات، به کامل ترین شکل به انجام رساند. در این میان، کوتاهی مردم در قیام به وظایفِ فردی و اجتماعی در قبال مسئله امامت، و پیامدهای ناگوار و عواقب مصیبت بار آن، به امر غیبت منجر شد؛ امامتی که خداوند آن را به غرض هدایت و رفع اختلاف تشریع فرمود.

پس در این مورد، غیبت او (عجل) همچون تقیه کردن پدران بزرگوار ایشان (عجل) در برخورد با ظالمان و به زندان افتادن بعضی از ایشان است؛ به گونه ای که امکان ایفای وظایف امامت و صیانت دین از تباهی و اختلاف را کاملاً بر آنان ناممکن می ساخت.

پس این امر اگر حاصل از کوتاهی در تشریع نباشد - همچنان که نیست - بلکه آن را ناشی از قصور مردم در اجرای اصل امامت در متن زندگی مسلمانان بدانیم، در این صورت اشکالی پیش نمی آید. در جوابِ سؤال پنجم بخش اول کتاب فی رحاب العقیده، این مطلب را به تفصیل بررسی کرده ایم.

نتیجه اینکه تنها راه، پذیرش مطالب فوق است؛ یعنی: از آنجا که هدف از نبوت، تعلیم دین به مردم در همۀ عصرها و محافظت از آن در برابر تحریف، اختلاف و نابودی است، به ناچار باید پس از پیامبر (ص) ، امام و مرجعی باشد تا اهداف نبی اکرم (ص) را برعهده گیرد و در تمام دوران ها، آنها را به انجام رساند.

گفتار دوم: توقّف امامت دینی به نص

دانستیم که جعل امامت دینی پس از پیامبر (ص) ، امری است ضروری. ازاین رو، بی شک امامت، به شناخت همه جانبۀ دین، احاطه به تمام خصوصیات، احکام، قواعد و شاخصه های آن، و شایستگی لازم و امانت داری تام در بیان و تبلیغ آن بستگی دارد.

از سوی دیگر روشن است که همۀ مردم نمی توانند به تنهایی شخص واجد این شرایط را شناسایی کنند و به امامت برگزینند. پس ناچارند در این امر مهم، به آنچه خدای متعال تعیین و بدان تصریح فرموده است، گردن نهند که او، خالق انسان ها و آگاه