کاوشی در اصول عقاید صفحه 249

فصل دوم: امامت سیاسی

اشاره

منظور از امامت سیاسی، قبول مسئولیت و هدایتِ امور دنیایی مسلمانان، پس از پیامبر خدا (ص) است. بی شک نخستین و مهم ترین مسئله مورد اختلاف بین مسلمانان، پس از رحلت پیامبر خدا (ص) ، امر خلافت و سکان داری هدایت امور دنیایی مسلمانان پس از آن حضرت بود. اختلافی که دامنۀ آن تا حال ادامه دارد و در نتیجۀ آن، مصیبت ها و گرفتاری های بسیاری گریبان گیر مسلمانان شده است. باور شیعه در این باره، همان است که در امامت دینی بیان کردیم.

برای ارائه بحثی کامل در این زمینه، سخن را در دو مطلب پی می گیریم:

گفتار اوّل: ضرورت نص در امامت

اشاره

این اختلاف همواره بین مسلمانان وجود داشته است که آیا امامت باید به نص و تصریح الهی و لحاظ شایستگی و لیاقت باشد، بدون در نظر گرفتن بیعت و به دنبال آن روی کار آمدن حکومت، یا اینکه امامت بایستی تابع بیعت مردم باشد؟ در صورت اول که امامت را بسته به نص بدانیم، بیعت در رتبه بعد قرار می گیرد و بر مردم واجب است با امامی که از سوی خدای متعال، درباره اش نص وارد شده، بیعت کنند و از او فرمان ببرند و حکومت نیز باید در برابر ایشان تسلیم باشد. پس اگر امام را نافرمانی کنند نه