کاوشی در اصول عقاید صفحه 344

تأیید می کند.

بی شک قرائن دیگری نیز وجود دارد که علمای شیعه یادآور شده اند و ما در جزء سوم کتاب خود فی رحاب العقیده به طور کامل و جامع به آنها پرداخته ایم و ذکر دوبارۀ آنها در اینجا را ضروری نمی بینیم. با مراجعه به مطالب آن کتاب، بسیاری از شبهات و سؤالاتی که مخالفان، دربارۀ وجود نص بر امامت دینی و سیاسی ائمه (علیهم السلام) ساخته و پرداخته اند، پاسخ داده می شود و سخن درباره پاره ای از آن سؤالات در خاتمه این کتاب خواهد آمد.

بجاست در پایان بحث امامت، به دو مطلب مهم دیگر در همین زمینه، اشاره کنیم:

گفتار سوم: عصمت ائمه (علیهم السلام)

از آنجا که امامت امتداد نبوت است و امام نقش پیامبر (ص) را در استقرار و استمرار دین وحفظ و تبلیغ آن ایفا می کند و مردم را بر پیروی و عمل به آن می خواند و ترغیب می کند و از سویی مردم باید از او اطاعت کنند، بنابراین امام لزوماً باید همچون پیامبر (ص) معصوم باشد؛ زیرا آنچه دربارۀ عصمت پیامبر (ص) گفتیم و دلیل هایی که آوردیم، تنها به جهت نبوت ایشان نبود، بلکه در جهت وظایف بر عهدۀ آن حضرت، عصمت را ثابت کردیم. پس هرگاه همان وظایف برای امام ثابت شود، عصمت امام نیز ضرورت دارد.

این را باید به روایاتی که از خود ائمه (علیهم السلام) بر لزوم عصمت وارد شده و اتفاقی که مسلمانان به تبع آن روایات، بر ضرورت عصمت امام (ع) دارند، افزود. پس وقتی امامت دینی ائمه (علیهم السلام) را به مقتضای ادلۀ پیشین اثبات کردیم، باید قول آنان را در باب لزوم عصمت هم قبول کنیم؛ زیرا این قبول از لوازم اعتقاد به امامت دینی ایشان است.

بی شک اینکه علمای شیعه در باب لزوم عصمت، در برابر مخالفان به ادلۀ عقلی تمسک می کنند، تنها برای قانع کردن کسانی است که به امامت دینی ائمه (ع) اعتقاد