کاوشی در اصول عقاید صفحه 49

درآمد

اشاره

منظور از توحید، یکتایی و شریک نداشتن خدای متعال در الوهیت و آفرینش و تدبیر عالم هستی است و سزاواری حضرتِ حق برای عبادت و اختصاص عبودیت به آن ذات مقدس، از نتایج آن به شمار می آید.

توحید، امری فطری و اساسی

باور به یکتایی خداوند در وجود انسان نهاده شده، هرچند انسان این امر را انکار کند و دربارۀ آن مغالطه بورزد. ندای توحید همواره از اعماق وجود بشر بلند است و روح و روان او بی هیچ تکلفی، با حقیقت این معنا در هم پیچیده شده و احتیاج به آوردن استدلال و برهان نیست.

آن گاه که مشکلات و مخاطرات زندگی، شخص منکر و ستیزه گر را در برابر واقعیت ها به تنگ می آورد، پس خود را در برابر آن می بازد، تسلط بر خویش را از دست می دهد و چون نمی تواند حقیقتِ موجود در وجودِ خویش را پنهان دارد، جحد و انکارش را فراموش و بی اختیار به خدای تدبیرگر و توانا روی می آورد و در این گرفتاری های کمرشکن و تحمل ناپذیر به او پناه می برد، با او سخن می گوید و نیاز خویش را می طلبد آن چنان که نزد وی حاضر است و او را به چشم سر می نگرد.