کاوشی در اصول عقاید صفحه 95

می کردند، بلکه گاهی شعرهای جدید بر اشعار گذشته برتری می یافت، تا آنجا که در قرون اولیۀ اسلام، اشعار خوب، بر اشعار ارزشمند جاهلی، به مراتب از جهت روانی، استحکام، هنر، ابتکار و زیبایی برتری داشت. حتی در عصرهای متأخر، اشعار بسیاری در سطح عالی به ظهور رسید که از گذشتگان گوی سبقت را می ربود.

بی شک از دوران پیامبر (ص) تا امروز، در میان عرب، گروه بی شماری از رساگویان و سخنوران به عرصه آمده بودند که در بینشان، بسیاری با دین اسلام دشمنی داشتند یا برای کسب مادیات و مقامات دنیوی، با دشمنانِ این آیین همکاری می کردند. اگر معارضه و رقابت با قرآن کریم برای این عده امری ممکن بود، بی درنگ به آن اقدام می کردند و با کوشش تمام آن را دنبال می کردند تا با سالم ترین و تأثیرگذارترین روش، بر دعوت اسلام مُهر بطلان بزنند و از پیشرفت باز دارند.

اگر این کار به انجام رسیده بود، بی شک آشکار و منتشر می گردید؛ زیرا انگیزه ها برای اعلان و پخش آن بسیار بوده، حال آنکه می بینیم در این باره، هیچ موردی ذکر نشده است و این معلوم می کند که اولاً: قرآن معجزه ای است فراتر از سطح توانایی بشر؛ ثانیاً: قرآن در خبردهی غیبی خود صادق است که فرموده هر چه زمان بگذرد و اتفاقات تازه رخ بنمایاند و علوم و معارف و فرهنگ ها و گونه های بیانی متحول شوند، احدی را توان معارضه و رقابت با قرآن نخواهد بود.

کوشش های نافرجام برای رقابت با قرآن کریم

آری، عده ای از زنادقه و دشمنان چنین تلاشی کردند و البته جز ناامیدی و خسران، چیزی دیگر نصیبشان نشده است.

از هشام بن حکم نقل شده است که روزی «ابن ابی العوجاء» ، «ابوشاکر دیصانی» ، «عبدالملک بصری» و «ابن مقفع» کنار خانۀ خدا جمع شده بودند و حاجیان را مسخره می کردند و به قرآن طعنه می زدند. ابن ابی العوجاء گفت: