سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 2 صفحه 284

درس یکصد و سی و دوم

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلاه و السّلام علی سیّدنا و مولینا و نبیّنا أبی القاسم محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و علی آله الطیّبین الطّاهرین المعصومین و لعنه اللّه علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدّین.

تقریب استدلال اعمی به روایت«دعی الصلاه»

یکی از روایاتی که اعمی ها به آن استدلال کردند، روایتی است که خطاب به حائض وارد شده، «دعی الصلاه ایام اقرائک» و گفتیم که به دو تقریب می شود به این روایت استدلال کرد: تقریب اول مبتنی بر این معنا بود که بگوییم صلاه زن حائض یک حرمت ذاتیه دارد، مثل سایر محرمات الهیه، همانطوری که شرب خمر و اکل المیته و امثالهما به واسطۀ مفسده ای که در آنها است، مبغوضیه للمولی دارند. و نهی مولوی به اینها تعلق گرفته و در مقابل ارتکابش هم استحقاق عقوبت وجود دارد. بگوییم صلاه زن حائض هم همین حکم را دارد که حرمتش حرمت ذاتی است، حرمت لاجل المبغوضیه است، تقریب استدلال درس گذشته روی این پایه بود که ملاحظه کردید. پس از بیان تقریب دوم معلوم می شود که ترجیح از نظر مفاد روایت با همین تقریب دوم است. تقریب دوم این است که نهی را نهی ارشادی بگیریم و بگوییم که شارع مقدس به همین عبارت دارد زن حائض را ارشاد می کند، به چه ارشاد می کند؟ به این ارشاد می کند که نماز در ایام حیض باطل است، ارشاد می کند به این که حیض مانعیت از صحت صلاه دارد و خلوّ از حیض شرطیّت برای صحت صلاه دارد. نظیر این در باب معاملات روایتی است که شیخ(ره) در باب بیع فضولی به آن استدلال