سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 5 صفحه 352

طوری که مرحوم آقای نائینی«قدس سره» خودشان را به زحمت انداختند. ما دو کار می کنیم، یکی این که می گوییم: معنای قصد قربت، عبارت از قصد امتثال امر نیست تا این که برای ما مشکله به وجود بیاورید. اگر چیزی مقرّب شد، همین کفایت می کند برای عبادیّت آن. مقرّبیّتش را از کجا به دست می آورید؟ از این به دست می آوریم که اجماع و ضرورت بر آن قائم شده و بین مقدمات صلاه می بینیم کاملا بین متشرعه و فقهاء«باجمعهم من دون خلاف» فرق دارد؟ پس ما چه کسری داریم؟ چه اشکالی اینجا وجود دارد که برای حل این اشکال مجبور شویم این راههای غیرصحیح دور و دراز را طی کنیم؟ این معنا هم در کنار این مسأله هست که وقتی می گوییم: یک شیء مقرّب را شما با قصد تقرّب انجام بده، معنایش این است که اگر به قصد ریاء و امثال ذلک انجام دادی، به درد نمی خورد. درست است این شیء مقرّب است، درست است انسان را به خدا نزدیک می کند، اما معنای مقرّبیّت یک شیء و عبادیّت یک شیء این است که اتیان خارجی او هم باید به همین داعی مقرّبیّت باشد. اما اگر به داعی مقدّس نمایی و ریاکاری و امثال ذلک شد، این دیگر به جای این که مقرّب باشد مبّعد از ساحت مولا هم خواهد بود. پس اجمالا یک راه حل این طوری برای مسأله فکر می کنیم و خیلی راه آسان می شود بدون این که این گرفتاریها پیدا شود، لکن باز هم یک قدری نیاز به توضیح و تتمیم دارد که فردا ان شاء الله عرض می کنیم.

پرسش:

1 - از چه راهی می شود عبادیت طهارت ثلاث را تصحیح کرد؟

2 - اعتبار قصد قربت در عبادات، از چه راهی ثابت می شود؟

3 - معنی قصد قربت چیست؟

4 - بیان استاد در نیاز عبادیت به امر را تقریب نمایید.