سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 5 صفحه 353

درس سیصد و نود و پنجم

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلوه و السّلام علی سیّدنا و مولینا و نبیّنا أبی القاسم محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و علی آله الطیّبین الطّاهرین المعصومین و لعنه اللّه علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدّین.

وجود امر در عبادیّت طهارات ثلاث

بحث در حل مشکل عبادیّت طهارات ثلاث بود که این مشکل به چه کیفیتی قابل حل است؟ آن مبنایی را که هم مستشکل و هم بزرگانی که در مقام جواب از این اشکال برآمده اند همه پذیرفته اند، این است که عبادیّت عبادت نیاز به امر دارد حالا هر امری، نفسی باشد، غیری باشد، استحبابی باشد یا وجوبی. گفتیم: دلیلی بر این مبنا قائم نشده، مگر این که قصد قربت را تنها به یک صورت و به یک طریق صحیح بدانیم.

قصد قربت را به معنای قصد امتثال امر و اتیان به داعویت امر معنا کنیم، در این صورت پیداست که عبادیّت عبادت بدون امر امکان ندارد. اما اگر قصد قربت، راههای دیگری هم داشته باشد و مخصوصا همین مفهومی را که این لفظ؛ یعنی«قصد القربه» بر آن دلالت دارد، همین را کافی بدانیم.

اگر این طور شد، آنچه در عبادیّت عبادت معتبر می شود، عبارت از این است که اولا شیء مقربیّت داشته باشد، صلاحیت عبادیّت داشته باشد. عبادت خودش یک مفهومی است که عرف این مفهوم را درک می کند؛ یعنی پرستش و عبادت معبود«ایّ معبود کان». جهت دومی که در عبادیّت معتبر است،