سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 5 صفحه 360

بگوید: خدا در قرآن گفته: «أَقِیمُوا الصَّلاهَ» ، بگوییم: این نمازش باطل است، برای این که قصد امتثال امر کرده است. این حرف را نمی خواهیم بزنیم.

می خواهیم بگوییم: قصد قربت معنایش و راهش منحصر نیست، تا اگر یک جایی امری نداشته باشیم، بگوییم: اینجا دیگر باید دور عبادیّت را قلم گرفت. اما اگر یک جایی امر داشته باشیم و کسی بخواهد عبادت را به داعویت امر اتیان کند، این معنایش این نیست که بخواهیم حکم به بطلان این عبادت کنیم. آن وقت روی این مبنا این اشکال پیش آمده که آیا در باب طهارات ثلاث اگر کسی وضو گرفت به داعی امر غیری متعلّق به وضو بنابراین که امر غیری داشته باشد، این مستشکل می گوید: بلا اشکال وضویش صحیح است، در حالی که اگر وضو استحباب نفسی داشته باشد، باید به داعی استحباب نفسی انجام گیرد نه به داعی امر غیری متعلّق به وضو. این یک مشکلۀ مهمی است در اینجا.

پرسش:

1 - راه تصحیح عبادیت و استحباب طهارات ثلاث را بیان نمایید.

2 - آیا لازمۀ عبادیت عبادت، مطلقه بودن آن است؟

3 - ملاک عبادیت تیمم چیست؟

4 - راه جمع بین وجوب غیری و استحباب نفسی در وضوء را بیان نمایید.

5 - راه جمع بین داعویت امر استحبابی با امر غیری را بیان نمایید.