سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 5 صفحه 368

درس سیصد و نود و هفتم

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلوه و السّلام علی سیّدنا و مولینا و نبیّنا أبی القاسم محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و علی آله الطیّبین الطّاهرین المعصومین و لعنه اللّه علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدّین.

کیفیت تصحیح عبادیت وضو

جایی که وضو به داعی امر غیری و به عبارت دیگر برای نماز انجام می شود، به دو صورت تصویر می شود: یک وقت می گوید: «انّی أتوضّوء مع القربه» و این مجموع را برای صلاه انجام می دهد، وضو قربی را برای صلاه انجام می دهد، هیچ بحثی در صحتش نیست و عبادیت وضو هم مرتبط به امر غیری نخواهد بود، عبادیتش بخاطر همان قصد قربت است، چه قصد قربت به لحاظ تعلق امر نفسی استحبابی باشد، یا به لحاظ مقرّبیت و صالحیت این عمل«للعبادیه» باشد؟ آنطوری که ما عرض کردیم.

اما صورت دوم این بود که مسألۀ قصد قربت مطرح نیست، می گوید: «أتوضّوء للصلاه» هدف را صلاه قرار می دهد، بدون اینکه قصد قربت را در کنار اجزاء و خصوصیات وضو مطرح کند، اینجا گفتیم: شبهه ای به ذهن می آید، همین که می گوید: «أتوضّؤ للصلاه» با توجه به اینکه وضویی برای نماز مقدمیت دارد که عبادیتش محفوظ باشد و به عنوان عبادت اتیان شده باشد، در حقیقت این «أتوضّؤ للصلاه» هم به این برمی گردد، که بگوید: «أتوضّؤ وضوء یکون مقدمه للصلاه» و آن وضویی