درسهایی از علوم قرآنی (طاهری) صفحه 280

درست پس از سه سال از آغاز بعثت بود.

پذيرفتن نظر علامه مجلسي قدري مشكل است؛ زيرا انقطاع وحي در زماني كه خداوند پيامبرش را مأمور به دعوت خويشان و غير خويشان نموده و فرمود:

فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ ... معقول نيست؛ زيرا اين به معناي رها و مهمل گذاشتن پيامبر است مگر آنكه بپذيريم كه انقطاع وحي در مدت سه روز بوده است و گرنه چهل روز و يا سه سال در دوراني كه حضرت هر روزه محتاج به وحي است كار مشكل و بر خلاف حكمت پروردگار و عنايتي است كه خداوند نسبت به آن حضرت داشت مي‌باشد، اما اگر بگوييم در اوايل بعثت بوده و در آن سه سال اساسا پيامبر مأمور به تبليغ نبوده پذيرفتنش مشكل نيست و بر خلاف لطف الهي نيز نخواهد بود.

د- در انقطاع وحي چه كسي بر پيامبر زبان به طعن گشود؟

آنچه از تاريخ صحيح به دست مي‌آيد اين است كه پس از انقطاع وحي، مشركين و مخالفين آن حضرت، نسبت به حضرت، زبان طعن گشوده و مي‌گفتند خداي تو، تو را رها كرده و دشمن تو شده است، لكن برخي در اينجا زمزمه ديگري را ساز كرده‌اند كه با مسلمات تاريخ پيامبر اكرم صلّي اللّه عليه و آله و سلّم و زندگي همسر ارجمند او سازگار نيست و آن اينكه: هنگامي كه دنباله وحي قطع گرديد اضطراب و شك و ترديد آغاز بعثت داشت تجديد مي‌شد در اينجا خديجه نيز مانند پيامبر صلّي اللّه عليه و آله و سلّم مضطرب گشته و به او گفت: گمان مي‌كنم خدا از تو قطع رابطه كرده و با تو دشمن شده است لذا تو را رها كرده است، در اينجا بود كه پيامبر متوجه غار حراء شده و در اين اثناء وحي از طرف پروردگار آمد كه پيامبر را مورد خطاب قرار داد: وَ الضُّحي وَ اللَّيْلِ إِذا سَجي ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلي ....

يعني: «قسم به هنگام ظهور و سوگند به شب هنگامي كه تاريكي سراسر آن را