سیری کامل در اصول فقه : دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 8 صفحه 258

العلماء العدول» و شما شک می کردید در اینکه زید عالم آیا اتصاف به عدالت دارد یا به علت این که مرتکب کبیره شده است احتمالا«لیس بعادل» این در حقیقت تمسک به دلیل در شبهۀ مصداقیۀ خود همان دلیل است و این را کسی به هیچ وجه جایز نمی داند. حالا اگر کسی این حرف را نپذیرفت و گفت دلیل حاکم خودش یک دلیل مستقلی است و دلیل محکوم، دلیل دیگری و«هما دلیلان».

می گوییم مانعی ندارد لکن همان ملاکی که در تمسک به عام در شبهۀ مصداقیۀ مخصص، مانع از جواز تمسک به عام می شود عینا در دلیل حاکم و محکوم هم همین معنی جریان دارد، برای اینکه لسان دلیل حاکم با دلیل مخصص و زبانش فرق می کند و الا در اینجا که دلیل حاکم در رابطۀ با دلیل محکوم ایجاد تضییق می کند نتیجتا همان تخصیص است بدون اینکه با تخصیص از نظر نتیجه فرقی داشته باشد. پس همان ملاکی که در آنجا اقتضا می کرد عدم جواز را، در شبهۀ مصداقیۀ دلیل حاکم هم نمی شود به عموم دلیل محکوم تمسک کرد، برای اینکه هیچ فرقی بین این دو مسأله وجود ندارد.

صحت وضوء به ماء مضاف از ادلۀ وجوب وفا یا تمسک به عام در شبهۀ مصداقیۀ مخصص

خلاصه بعضی از فقها که مسألۀ صحت وضوی به مای مضاف یا غسل به مای مضاف را از ادلۀ وجوب وفا به نذر می خواهند استفاده بکنند و عنوانش هم این است که این غیر از تمسک به عام در شبهۀ مصداقیۀ مخصص است، ملاحظه فرمودید که نه، یا همان عنوان است عینا یا همان عنوان است ملاکا. هیچ فرقی بین اینجا و بین آنجا وجود ندارد. و اما چون تأیید آورده بودند به مسألۀ نذر احرام قبل المیقات با اینکه این یک مسأله فقهی است و در کتاب الحج مورد بحث است و ما هم در آنجا بحث کرده ایم، لکن بد نیست که اجمال آنجا را هم مختصرا عرض کنیم.

ادلۀ در باب نذر احرام قبل المیقات

در مسأله نذر احرام قبل المیقات ما سه نوع دلیل داریم، به خلاف این وضوی به مای مضاف که دو تا دلیل بیشتر نداشتیم و وضع این دو تا دلیل را هم ملاحظه فرمودید. اما در نذر احرام قبل المیقات ما سه جور دلیل داریم: یک دلیل روایات صحیحۀ معتبره است و این روایات، مواقیتی را که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) این مواقیت را برای احرام مشخص کرده است، نقل می کند و ضمنا عبارتی در آنجا به کار می رود و امام معصوم(علیه السلام) وقتی می خواهد این مواقیت رسول خدا را بیان کنند، اینطور می فرمایند:

این مواقیت این اثر را دارد که لاینبغی که مقصود لایجوز است به قرینۀ روایات دیگر«لا ینبغی لحاج