سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 10 صفحه 257

حجت می دانند. پس اگر ما از کلمۀ تمسک، به یک ظاهر تمسک کردیم، دیگر مشکلی که در دو دلیل قبل، امکان مطرح شدن داشت، در این دلیل سوم مطرح نیست.

روایات آمره به عرضه اخبار بر قرآن

دلیل چهارم روایاتی است که عنوان این روایات این است که به لحاظ اینکه در روایات أئمه، یک دسّ و تحریفی آنهم دسّ و تحریف زیاد بکار رفته، لذا أئمۀ معصومین(علیهم السلام) پیروان خودشان را به یک قاعده و ضابطه ارجاع کرده اند و آن ضابطه این است، می فرمایند: روایاتی که از ما برای شما نقل می شود، این روایات را بر کتاب اللّه عرضه کنید، اگر دیدید یک روایتی مخالفت با کتاب اللّه دارد، بدانید«ما خالف قول ربنا لم نقله» چیزی که مخالفت با قول پروردگار ما و با کتاب اللّه داشته باشد. چنین چیزی از ما صادر نشده است. در خیلی از موارد این معنی قابل استفاده است، و از جمله روایات زیادی که در مسأله تحریف قرآن وارد شده و متأسفانه بلکه به یک معنی، نقطۀ مقابل، شاید صدی نود این روایت را یک نفر جعّال کذّاب نقل کرده، و در این روایات، مسأله تحریف قرآن را با زبانهای مختلف بیان کرده است.

مسأله تحریف قرآن با خود قرآن مخالفت دارد. «إِنّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَ إِنّا لَهُ لَحافِظُونَ» و همین طور بعضی از آیات دیگری که دلالت بر عدم تحریف می کند. خود این معیار است که این روایات، روایات مجعوله است، و اینها روایاتی نیست که از أئمۀ معصومین(علیهم السلام) صادر شده باشد. استفاده ای که ما می خواهیم از این قبیل روایات بکنیم این است که این ضابطه و تشخیص موضوع، به عهدۀ کیست؟ وقتی امام می فرماید: «ما خالف قول ربنا لم نقله» چه کسی باید عنوان مخالفت و عدم مخالفت را تشخیص بدهد؟ آیا تشخیص با خود أئمه می باشد یا تشخیص با آنهائی است که این روایات برایشان نقل می شود و آنهایی که می خواهند از این روایات استفاده کنند؟

بلا اشکال مشخّص عنوان مخالفت، خود أئمه نیستند زیرا مشکلی بر مشکلات دیگر می افزایند. اگر مشخّص، خود أئمه باشند، انسان مستقیما به آنها مراجعه می کند که آیا این روایتی که از شما نقل شده، آیا درست است یا نه؟ چرا غذا و لقمه را از دور سر بگرداند، این یک ضابطۀ همیشگی است نه ضابطه محدود به زمان خود أئمه(علیهم السلام). یک چیزی که بعنوان ضابطۀ همیشگی باشد، پیداست که مشخّص و ممیّزش، همانهائی هستند که این