سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 10 صفحه 306

درس یکصد و یازدهم

اشاره

1374/6/21 بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلوه و السّلام علی سیّدنا و مولینا و نبیّنا أبی القاسم محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و علی آله الطیّبین الطّاهرین المعصومین و لعنه اللّه علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدّین.

ملازمه عادیه بین قول مرئوسین و رضایت رئیس

آخرین وجهی که برای حجیت اجماع در آنجائی که اجماع محقق باشد و منقول به خبر متواتر باشد ذکر شده این وجه است که نوعا مورد اعتماد متأخرین قرار گرفته و از علمای اهل تسنن هم تنها شافعی در یک کتابی که در علم اصول نوشته، وقتی که به مسأله حجیت اجماع می رسد، دیگر به آن روایت معروفه بین خودشان استدلال نمی کند که«لا تجتمع امّتی علی ضلاله» یا«علی خطاء» بلکه علّت حجیت اجماع را همین که می خواهیم عرض کنیم قرار می دهد، منتها با دو خصوصیت: یکی اینکه مقصود او از علما و فقها، همان علما و فقهای خودشان است و دیگر اینکه آن معصومی که از این طریق می خواهیم موافقتش را کشف کنیم، از نظر شافعی، فقط رسول خدا(صلی الله علیه و آله) است، امّا به خلاف ما که می خواهیم موافقت معصوم را کشف بکنیم و فرقی از نظر حجیت بین قول رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و اقوال ائمه هدی قائل نیستیم و همه را حجت می دانیم.